Tunele. Głębiej recenzja

Oto dalsze losy przyjaciół Willa, Chestera i Cala trafiają do Interioru, gdzie starają się przetrwać. Odkrywają rzeczy, których nie ma albo nigdy nie było w Górnoziemiu, poznają kultury starsze od Majów... Podczas gdy oni walczą o każdą minutę życia, na powierzchni ziemi Styksowie knują plan zabicia ludzi co z tego będzie?

Książka już drugi raz trzyma swój niepowtarzalny klimat, który jest jednocześnie nudny, jak i ciekawy. Nieważne co się będzie działo, te wszechobecne skały, stalagmity itp. mnie dobijają. Nie potrafię zrozumieć, jak te wszystkie historie mogą się tam dziać, jak ludzie potrafią przystosować się do ciemności. Osobiście nie wyobrażam sobie życia bez słońca. To ciągle nie daje mi spokoju, ale jednocześnie nigdy wcześniej nie spotkałam się z taką scenerią, co jest na pewno bardzo oryginalne. Bo komu wpadłoby do głowy umieszczenie całej akcji pod ziemią?

Tę książkę na pewno można uznać za intrygującą. Jest napisana ciekawym, lecz czasem zawiłym językiem, choć chyba nikt nie miałby większych problemów ze zrozumieniem jej. To nie jest zwykła przygodówka. Autorzy stworzyli nowy świat, o którym nikt nie wie i tak naprawdę mógłby istnieć. Pokazują nam jak mało wiemy i że wierzymy, tylko w to co widzimy. Nie potrafię jednak zrozumieć, jak nastoletni chłopak mógł tak łatwo pokochać tę bezkresną ciemność. To coś o czym nie chce myśleć, więc zostawię ten temat na razie w spokoju.

Ogólnie książkę polecam tym, którym spodobała się pierwsza część oraz osobom kochającym powieści przygodowe. Ja muszę na chwilę odpocząć od tej serii i przeczytać jakieś dobre fantasy.