Tajemne rysunki recenzja

☆„Jedną z najtrudniejszych rzeczy w zdrowieniu jest pogodzenie się z tym, że nie możesz już ufać swojemu mózgowi. Musisz zrozumieć, że stał się on twoim wrogiem. Będzie kierował cię ku złym wyborom, zwalczał logikę i zdrowy rozsądek, a także zniekształcał najcenniejsze wspomnienia, by zamieniły się w nieprawdopodobne fantazje”.

Mallory Quinn ucieka przed ponurą przeszłością, kiedyś chlebem powszednim był alkohol, leki i narkotyki, teraz, kiedy jest trzeźwa już ponad rok – chce zacząć od nowa. Podejmuje pracę jako niania, a jej nowym przyjacielem staje się pięcioletni Teddy. Chłopiec uwielbia rysować swoją codzienność, przyznaje, że ma niewidzialną przyjaciółkę Anye. Pierwszy rysunek, który wywołał niepokój MAllory przedstawiał mężczyznę, który w lesie ciągnął zwłoki kobiety, z czasem rysunki są coraz bardziej przerażające, a Mallory chce się dowiedzieć, czy to, co maluje chłopiec może mieć coś wspólnego z zaginięciem sprzed wielu lat.

Główna bohaterka dużo przeszła w swoim życiu, wyszła z nałogu, ale spustoszenie, jakie powstało w jej organizmie już zawsze będzie razem z nią. A pokusa zawsze jest ogromna. Walczyła dzielnie i miałam nadzieję, że tej walki nie przegra. Nowa praca na wakacje miała jej pomóc otworzyć się na nowo. Zamieszkała obok domu swoich pracodawców i codziennie zajmowała się małym Teddym. Dużym wyzwaniem było bycie sobą. Nikt nie ufał jej na sto procent, więc jak zaczęła mówić co zaobserwowała każdy kwestionował jej zdanie, a przede wszystkim rodzice małego Teddiego. A byli dość dziwni. Mieli bardzo ściśle określone zasady i coś mi w nich nie pasowało. Czy słusznie?

Akcja w książce jest dość dynamiczna. Śledztwo prowadzone przez Mallory było bardzo ciekawe. Wielkim plusem są rysunki w książce. Niektóre przerażają, inne są wręcz piękne, nadają powieści dużo charakteru, a przede wszystkim pobudzają w czytelniku wielką ciekawość. Przy tym thrillerze można poczuć delikatny dreszczyk na plecach, nie jest przerażająco, ale tajemnicza osoba, która odpowiada za rysunki pozwala sobie na coraz więcej.

Autor świetnie skonstruował napięcie, a jego styl sprawia, że przez tę historię się płynie. To historia o walce z samym sobą i potędze miłości, nawet tej toksycznej. Zakończenie totalnie mnie zaskoczyło, całkiem inne, niż myślałam. Świetnie spędziłam czas. Myślałam, że będzie straszniej, ale nie ujmuje to tej historii. A wręcz przeciwnie, mam ochotę na więcej.