Dziecko Holokaustu recenzja

„Dziecko Holokaustu” autorstwa Amiry Keidar, stanowi autentyczną historię dziewczynki cudem ocalonej z żydowskiego getta. Jest to inspirująca powieść o przetrwaniu oraz nadziei w obliczu grozy. Była to moja pierwsza styczność z książką poruszającą tak trudny temat jakim jest sytuacja ludności żydowskiej w czasie II wojny światowej, która bardzo mocno chwyciła mnie za serce.

Rachela, nazywana również Laleczka, urodziła się w getcie w 1941 roku. Jej rodzice, Jakub oraz Cypa byli gotowi na wszystko, byle tylko ich córka była przy życiu. Tuż przed pierwszymi urodzinami dziewczynki, naziści zaczęli stopniowo mordować wszystkich ludzi w getcie. Cypa przemyca córkę poza granice czekającego ją piekła, gdzie czekają na nią jej polskie przyjaciółki: Irena oraz Zofia. Kobieta powierza w ich ręce swoją córkę, po czym wraca do getta, by dołączyć do męża i rodziców. Pomimo śmiertelnego niebezpieczeństwa kobiety biorą na siebie odpowiedzialność za wychowanie Laleczki. Doskonale wiedzą, że gdyby je zdemaskowano, zostałyby rozstrzelane...

„Dziecko Holokaustu” to kolejny tytuł, po którym nie potrafię się pozbierać. Bardzo wzruszyła mnie historia Laleczki - była taką malutką kruszynką, a musiała przeżyć tak wiele w początkowych latach swojego życia. Do tej pory nie jestem w stanie pojąć jak podły musi być człowiek by drugiemu człowiekowi wyrządzić taki los.

Cała historia poprowadzona jest z wizji trzech kobiet - Cypy, Ireny oraz Zofii. Mamy również kilka rozdziałów z wizji Rachel, jednak początkowe rozdziały poznajemy z perspektywy tych młodych dziewczyn, które niczego nieświadome postanowiły pójść na studia, po których mogłyby rozpocząć pracę, wyjść za mąż, wychować własne dzieci... jedynak jedna decyzja całkowicie zmieniła ich los. Dzięki takiej narracji czytelnikowi łatwiej będzie odnaleźć się w fabule oraz poznać dręczące je emocje - strach, złość, czy nawet smutek. Przyznam się bez bicia, nie jeden raz w czasie czytania musiałam odejść od książki by się nie rozpłakać - jestem bardzo wrażliwą osobą, jednak nie sądziłam, że „Dziecko Holokaustu” tak mocno we mnie uderzy.

Na sam koniec tej powieści mamy dołączone trzy fotografie, o których jest mowa w tekście. Kiedy skończyłam czytać posłowie autorki i zauważyłam te zdjęcia nie potrafiłam się powstrzymać i zaczęłam płakać jak bóbr - do tej pory trzy ostatnie strony są pofalowane od namiaru wilgoci, będą mi one przypominać o emocjach, które wywarła na mnie ta historia.

„Dziecko Holokaustu” to książka napisana w oparciu o dziennik matki Racheli - Cypę oraz wywiady z kluczowymi bohaterami tej historii. To głownie przez fakt, że powieść ta oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, książka ta tak mocno we mnie trafiła.

Czy książkę polecam? Najnowsze dzieło Amiry Keidar trafi w gusta nawet najbardziej wymagających czytelników. Jestem pewna, że zbyt szybko nie zapomnę o tej historii. Nawet gdybym bardzo tego chciała nie potrafiłabym tego zrobić - ta książka mi na to nie pozwoli.