Prawda o nas recenzja

„Ale może wolność to tylko złudzenie mające przekonać ludzi podobnych do mnie, by dalej harowali w piekle. Nie dostrzegając światełka w tunelu, akceptujemy ciemność taką, jaką naprawdę była: nieskończoną”.

Cora była niemal pewna, że po ostatnich wydarzeniach w końcu będzie wolna i niezależna. Jak bardzo się myliła, myśląc, że dadzą jej spokój i zapomną o niej. Dodatkowo strata Penna dobiła ją doszczętnie. W grę wchodzi nie tylko życie głównej bohaterki, ale też innych niewinnych osób.

Czy Cora zdoła przetrwać? Czy zazna upragnionego spokoju?

Z niecierpliwością czekałam na kontynuację tej historii. Zakończenie pierwszego tomu zostawiło mnie w takim momencie, że do tej pory nie mogłam się pozbierać. Dalsze losy bohaterów już przeczytane, więc można odetchnąć.

Z zapartym tchem śledziłam całą historię, w której nie można być niczego pewnym. Tutaj na każdym kroku czytelnik jest zaskakiwany. Kłamstwa w końcu zostają zdemaskowane, a prawda szokuje. Do tej pory nie mogę przetrawić pewnych informacji.

Myślałam, że coś wiem, ale okazywało się, że nic nie wiem. Autorka potrafi zmanipulować czytelnika, że już niczego nie można być pewnym.

„I przez jeszcze jedną noc, gdy reflektory oświetlały tę pozornie niekończącą się autostradę, odnosiłem wrażenie, że wciąż tonę, choć nie tkwiłem już na dnie oceanu”.

Bohaterowie szokują i nie pozwalają nam na chwilę nudy. Dzieje się dużo, jest intensywnie i zaskakująco. Nieprzewidywalne zwroty akcji gwarantują szybkie bicie serca. Na zakończenie książki autorka serwuje nam wiele niespodzianek. Bądźcie gotowi.

To moje drugie udane spotkanie z twórczością autorki. I zdecydowanie chcę więcej. Będę miała co nadrabiać. Nie wiem kiedy znajdę czas, ale coś wykombinuje.

Wybieracie prawdę czy kłamstwo? Co wolicie? U mnie zdecydowanie prawda, tylko prawda.

„Ale może wolność to tylko złudzenie mające przekonać ludzi podobnych do mnie, by dalej harowali w piekle. Nie dostrzegając światełka w tunelu, akceptujemy ciemność taką, jaką naprawdę była: nieskończoną”.