Jego głosem recenzja

[…] Ponoć czas leczy rany, rozmywa kontury naszych przeżyć, nawet te najbardziej traumatyczne, pokrywając je coraz mniej przejrzystym woalem zapomnienia[…]

Czy faktycznie czas leczy rany? A może to zupełnie coś innego? Jak myślicie.

Bo ta historia jest właśnie taka. O czasie, który jak się wydawać by mogło uleczyć rany, wymazał to, kimś się stało.

Ale czy wszystko zostało wybaczone? Otóż Omar po postrzeleniu go przez jego siostrę ląduje w szpitalu. Tam następnie dochodzi do niego, co się wydarzyło i ile zła wyrządził Izabelli. Postanawia polecieć do Polski i znaleźć wybaczenie. Gdy Iza go widzi, wszystko powraca. Czy będzie w stanie mogła wybaczyć Omarowi?

O rany! Jeszcze się nie uspokoiłam po przeczytaniu tej części. Ręce drżą, adrenalina podniesiona do maksimum. Dalej mam mętlik w głowie, ogrom szalejących emocji. Już na samym początku autorka zrzuca potężną bombę emocjonalną, która wywołała u mnie potok łez i szoku. A co dalej się dzieje to kolejny rollercoaster uczuć. Autorka nie daje ani na moment odpocząć. Czytałam z zapartym tchem, z milionem myśli w głowie. Każda strona powodowała u mnie szok, ból, czasem złość. Momentami nawet zaśmiewałam się w głos z sytuacji zabawnych.

Myślałam, że poprzednie części były mocne, ale ta rozwaliła mnie całkowicie. Dalej płyną łzy, które były spotęgowane końcem, jakiego się totalnie nie spodziewałam. Autorka w tym tomie postawiła, abyśmy mogli poznać głos Omara. Jego myśli, jego spojrzenie na całość sytuacji. To było wielkie wow. Droga autorko zadałaś pytanie czy wybaczyłam Omarowi po trzeciej części. Moja odpowiedź brzmi nie, nie wybaczyłam, ale w tej części totalnie się zrehabilitował. Iza jest dla mnie super, silną bohaterką. Przeszła przez piekło, straciła najważniejszą osobę, zmierzyła się ze swoimi lękami i stawiła im czoła.
Chylę przed nią swą głowę. Chciałabym mieć chociaż trochę z niej.

Brakuje mi słów, aby opisać to, co się wydarzyło w tej części. Jeśli nie czytaliście, to mega polecam. Przygotujcie się totalną jazdę bez trzymanki. A jeśli nie czytaliście w ogóle całej tej serii, to koniecznie szybko to uczynicie, bo dla mnie to najlepsza seria, jaką mogłam czytać i zgadzam się z osobami, które również to czytały. Mega, mega. A ja dziękuję autorce za ponowne zaufanie i za możliwość przeczytania i poznania Omara z innej strony.