Kochaj mnie recenzja

Druga część "Bieszczadzkiej Rapsodii" . Miałam to szczęście, że miałam możliwość przeczytania jej zaraz po przeczytaniu pierwszej częśći, czyli "Wybacz mi". Emilia opuszcza Bieszczady i Dymitra, wraca do domu rodzinnego. Chce zrozumieć trudne relacje z ojcem, ale ten jej tego nie umożliwia. . Rozgoryczona opuszcza dom i wynajmuje klitkę. Emilia szuka swojego celu w życiu. "Problem polega na tym, że ja do nich nie pasuję. Każdy ma swój cel, wie, czego chce i podąża w tym kierunku. Ja jestem białym puzzlem, który zgubił się i nie potrafi odnaleźć drogi powrotnej." Zachowanie Emilii dla zwykłego człowieka jest czasami niezrozumiałe i irytujące. Ale autorka będąca psychologiem doskonale wie jak długo leczy się rany, jak trudno uporać się z trudną przeszłością. Przedstawiła trudne relacje rodzinne. Dzięki wprowadzeniu wielu narratorów poznajemy myśli i punkt widzenia ze strony różnych bohaterów. Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, każdy z nich jest inny, ma swoje przywary i zalety. Emilia jest niestabilna i płaczliwa, Daria mądra i opiekuńcza, Łucja potrafi potrząsnąć Emilią, Norbert ma za sobą trudne dzieciństwo, które pozostawiło w jego życiu trwały ślad. Fabuła powieści jest ciekawa i nietuzinkowa. Jest dużo zwrotów akcji i trudnych momentów. Na koniec wszystko się dobrze układa. Emilia zaplanowała swoją przyszłość i powoli ją realizuje, nabiera pewności siebie. Relacje z ojcem normalizują się. Autorka przedstawiła wiele trudnych wątkow i pozytywnych bohaterów. Okazuje się, że mądra i wyrozumiała macocha może być przyjaciółką, która zastępuje brak milości ojcowskiej. Ola potrafi się wyzbyć uprzedzeń dla dobra jedynaka. Hania oddać rywalce ukochanego dla poprawy jego zdrowia psychicznego i fizycznego. I każdy chciałby mieć przy sobie takiego człowieka, jak przedstawiony w opowieści Kuba. "Dobroć człowieka można rozpoznać po tym, jak cierpi. Człowiek o czułym sercu zamyka w sobie cierpienie lub wylewa je w postaci łez. Stara się a uśmiechem lub ignorancją schować krwawiące serce."