Furia wikingów recenzja

Wielu z was wie, że uwielbiam serial ,,Vikings'', który opowiada o Ragnarze, jego podbojach oraz o jego równie słynnych synach. Dlatego też zdecydowałam się sięgnąć po Furię Wikingów, zwłaszcza że niedługo będzie premiera drugiego tomu. I będąc z wami szczera, nie zawiodłam się tym, co zastałam tam fabularnie.



Daniel Komorowski napisał książkę o pierwszej słynnej wyprawie Ragnara na ziemie Angielskie, a później opisał wielką bitwę z Egbertem, która już mnie nieco zawiodła. Chodzi mi o to, że z początku przy każdej bitwie niby mamy jakąś strategię, ale wydaje się ona czasami zbyt prosta, dziecinna. Później autor porzuca ją na rzecz zbiorowego mordu, który sprowadzał się do odcinania kończyn i masakrowania wrogów, przez co odnosiło się wrażenie, że wikingowie są praktycznie niezniszczalni, a tak do końca nie było.

Nie podobały mi się też dialogi. Nieraz gubiłam się przy tym, czy ktoś coś mówi, a może myśli albo do kogo to mówi. Tak samo humor postaci, o którym wspomina autor. Ja go nie widzę, za to zauważyłam, że postacie nieraz wymawiają kwestie godne spróchniałego drewna. Minusem jak dla mnie były też tak zwane retrospekcje oraz wybieganie w przyszłość, by znowu wrócić i pokazać co doprowadziło do momentu o którym przed chwilą wspomniano. Po prostu nie pasuje to do książki, ale do ekranizacji już tak, aczkolwiek rozumiem, jeśli komuś może się to spodobać.

Z rzeczy na plus, to mogę wymienić klimat, który panuje w książce. To wychwalanie Odyna, chęć mordu chrześcijan Ivara i wyprawy statkiem. Mi osobiście to się podobało. Fajnym aspektem był też Ivar, który okazał się świetnym strategiem i wojem (chociaż ciągle czekam aż powinie się skurczybykowi noga w którejś dziedzinie). Tak samo, jak i sam Ragnar. Czasami był dla mnie nielogiczny, ale być może przez sam sentyment pochodzący z serialu tak bardzo mi się podobał w książce. Świetną, ale też mega prostą i liniową rzeczą jest tutaj fabuła. Czytelnik, znając już trochę legendy czy ekranizacje może mieć spore deja vu, ale jeśli komuś to nie przeszkadza to może być (tak jak u mnie).

„Furię Wikingów" oceniam 6/10 i myślę, że to głównie dlatego, iż tak bardzo ta książka przypominała mi mój ukochany serial.