Purpurowe serca recenzja

„Purpurowe Serca” to książka, na którą czekałam od dawna, a film na Netflixie bije rekordy popularności. Czy po raz kolejny książka okaże się lepsza niż film?

Cassie Salazar i Luke'a Morrow praktycznie nic nie łączy. Mają jednego wspólnego znajomego. Ona na co dzień pracuje w barze w Austin w Teksasie i aby związać koniec z końcem, próbuje zrealizować marzenie o karierze muzycznej. Dodatkowo u Cassie zostaje zdiagnozowana cukrzyca, przez to dziewczyna zaczyna tonąć w długach.
Luke jest żołnierzem marines. Jego przeszłość nie należała do łatwych, ale dzięki wojsku udało mu się wrócić na właściwe tory. Ponadto za niedługo wyjeżdża na swoją pierwszą zagraniczną misję.
Spotkanie tej dwójki nie kończy się dobrze, a żadne z nich nie sądziło, że kiedykolwiek spotkają się ponownie, jednak los ma inne plany. Oboje kończą w urzędzie stanu cywilnego. Zdecydowali się na małżeństwo dla pieniędzy. To pomoże im wyjść z kłopotów finansowych. Cassie dostanie ubezpieczenie zdrowotne, a otrzymane pieniądze pozwolą mężczyźnie raz na zawsze odciąć się od przeszłości.
Wszystko było zaplanowane od A do Z, jednak kiedy dochodzi do tragedii, wszystko bierze w łeb. Czy gra, w którą są zmuszeni dalej grać, sprawi, że zakochają się w sobie naprawdę?


Zazwyczaj wyznaję zasadę najpierw książka potem film, jednak czasem, tak jak w tym przypadku, pierwszy w ruch poszedł film. I tak jak zakochałam się we filmowej adaptacji, tak po książce czuję niedosyt. Wiadomo książka i film zawsze się różnią. W książce są wątki, których nie ma we filmie, a w filmie dana scena jest rozszerzona, dodane jest coś, czego nie ma w papierowej wersji i potem ma się mieszane uczucia.

Jednak bez wątpienia książkowa wersja ma wszystko, co powinien mieć dobry romans. Motyw slow burn, fake relationship to real relationship love, one bed trope czy on zakochuje się pierwszy. I przede wszystkim wątek militarny i muzyczny i myślę, że takie połączenie kupiło mnie już na samym początku.
Jak już wcześniej wspominałam, relacja Cassie i Luke'a rozwija się powoli, bardzo powoli i było to spowodowane pewną rzeczą, a raczej osobą. Ta cała sytuacja sprawiała, że główna bohaterka momentami strasznie mnie irytowała.
Ogromny plus za wątek uzależnienia i walki z nim. Autorka bardzo dobrze przestawiła ten temat.
Książka pokazuje, jak trudna jest walka z samym sobą czy z własnymi słabościami. Nie ważne, czy dla kogoś, czy dla samego siebie.

„Purpurowe Serca” to historia, której zarówno nie chce się kończyć, jak i jak najszybciej chce się ją skończyć. Z jednej strony chce się tkwić w niej, czekając, aż główni bohaterowie w końcu uświadomią sobie, że są dla siebie stworzeni, ale z drugiej strony z niecierpliwością oczekuje się szczęśliwego zakończenia.