Pudełko w kształcie serca recenzja

Joe Hill "Pudełko w kształcie serca".

Jude, a właściwie Justin, jest gwiazdą rocka. Po rychłym końcu małżeństwa zatapia się w muzyce i kobietach. Kobiety to oczywiście gotki, wytatuowane , z czarnym makijażem, pełne kolczyków. To właśnie Jude uwielbia. Zrezygnował z prawdziwego imienia i nazwiska, a żeby zamknąć przeszłość i nieszczęśliwe dzieciństwo. Pewnego dnia kupuje garnitur nieboszczyka wraz z jego duchem. Niby nic groźnego, Jude ma swoją własną kolekcję różnych dziwnych, a nawet obrzydliwych rzeczy. Mieć własnego ducha... No kto by nie chciał? Kupił. Tym samym popełnił najgorszy błąd w życiu. Garnitur, a właściwie duch nieboszczyka to wielkie zło. Zło, które jeszcze za życia było przerażające, po śmierci staje się silniejsze. A wszystko ma związek z Anną - Florydą (przedostatnią kochanką Jude). Zaczyna się walka o przetrwanie, o życie. O zachowanie trzeźwości umysłu. A nie jest to proste. Gdyby duch chciał tylko Jude, byłoby prościej. Kto wygra? Kto przeżyje? Jaka zagadka za tym wszystkim się ukrywa?

Byłam pełna optymizmu biorąc się za czytanie. Jest to prawdziwy horror o duchach, to fakt. Jednak ani przez chwilę się nie bałam, a szkoda, bo chciałam. Nie znaczy to, że mi się nie podobało. Fajna historia, czasami przegadana, a jednak czyta się szybko, płynnie. Wciąga, a choćby tajemnica wisząca w powietrzu. Chciałam wyjaśnienia, oczywiście snułam własne spostrzeżenia, a jednak w jakimś stopniu książka mnie zaskoczyła, pozytywnie, pomimo braku emanującej grozy.

Znajdziemy tu prawie wszystko. Czarny klimat muzyki rockowej. Zjawiska paranormalne. Przemoc domową. Spectrum psychologiczne w hipnozie. Walkę dusz. Złość emanującą zarówno od ducha jak i od osób żywych.

A jednak zabrakło mi strachu. Jakiegoś czynnika, który wywowałby gęsią skórkę, który nie pozwoliłby mi zgasić światła.

No cóż. Nie można mieć wszystkiego. Pomimo tej konkretnej wady, na pewno wrócę do autora. Być może, gdybym inaczej do tej książki podeszła... bądź, bo ja wiem? Może mniej oczekiwała? Może wtedy poczułabym choć odrobinę grozy, której ewidentnie pragnę 😉

Mimo wszystko polecam. Kawał dobrej roboty.