Portret Doriana Graya recenzja

„Nie zjawiamy się w świecie po to, aby dawać wyraz swoim moralnym uprzedzeniom”

Czy chcielibyście być wiecznie młodzi? Żeby życie w żaden sposób nie odciskało na Waszej twarzy żadnego piętna?

„Portret Doriana Graya” to historia młodego mężczyzny, który swym pięknem przyćmiewał każdego. Jego przyjaciel namalował jego portret, aby uwiecznić to piękno. Pewnego dnia Dorian poznaje człowieka, który zupełnie odmienia jego życie swoim cynicznym spojrzeniem świata. Wtedy też Hallward kończy portret Doriana, a młodzieniec wyraża życzenie, aby pozostać zawsze pięknym, a żeby wszystkie cienie życia odciskały piętno na obrazie.

Mam niezwykły problem z tą książką. Z jednej strony jestem urzeczona. Urzeczona pięknem języka, opowieścią i tematyką, którą porusza. Z drugiej strony liczyłam na więcej emocji i napięcia.

Wilde w swojej powieści porusza tematykę moralności. Jej kształtowania się, oddziaływania innych ludzi i zupełnego zepsucia, które może spotkać każdego z nas. Autor pokazuje, jak niewinne spotkanie może wywrzeć na nas destrukcyjny wpływ. Wilde odsłania, jak podatni na manipulację jesteśmy. Jak kilka wypowiedzianych zdań może odmienić nasze życie.

„Portret Doriana Graya” jest opowieścią, która ujawnia proces gnicia wnętrza człowieka, jego sumienia. Odsłania mroczne zakamarki naszej duszy, która, będąc podatną na komplementy, za wszelką cenę zmusza nas do postępowania w ten, a nie inny sposób.

Autor w swoim dziele przedstawia nam psychologiczny portret Doriana. Chociaż z pozoru tylko Doriana. Podczas czytania zauważamy, że jest do doskonałe studium każdego człowieka na świecie. W tej powieści każdy z bohaterów przedstawiony jest za bardzo. Wyolbrzymione wady i zachowania świetnie ukazują to, czego autor nie chciał przekazać wprost.

Z drugiej strony książka jest dosyć powolna. Akcja toczy się wolno i rozwija nieśpiesznie. Dlatego mam taki problem z tą książką. Ponieważ ja lubię, gdy akcja jest nieco szybsza, a autorzy są nieco bardziej dosłowni. Dopiero pod koniec złapałam ten rytm i nie mogłam się oderwać.

„Portret Doriana Graya” jest opowieścią bardzo specyficzną. Nie tylko przez język, który jest bardzo staroświecki i nieco wydumany (ale to zrozumiałe, ponieważ książka powstała w roku 1890), ale jest też specyficzna przez sposób poruszenia tematu moralności.

Praktycznie cała książka jest skarbnicą cytatów o życiu, sumieniu i pozorach. A to właściwie zasługa Henry’ego Wottona. Bohatera, który swoim cynizmem zbudował tę opowieść. A którego opinie często podnosiły mi ciśnienie. Szczególnie te o kobietach. „Mój drogi chłopcze, żadna kobieta nie jest genialna. Kobiety to płeć dekoracyjna. Nie mają nic do powiedzenia, ale mówią to uroczo”.

Książka zdecydowanie nie jest dla każdego. Jeżeli szukacie akcji i działania, to w tej książce jej nie znajdziecie. Jeżeli szukacie powolnej historii o człowieku i jego wadach i zaletach to jest to opowieść dla Was.