Psy Tartaru recenzja

To już ostatnie spotkanie z drużyną ratującą Polskę przed nawałnicą tatarską. Rozdzieleni w tomie pierwszym Szalbierz Jeruzalem i mały Ignaś w tym tomie się spotykają. Tyle mogę zdradzić. Reszty nie powiem, ponieważ uważam, że warto samodzielnie przeczytać ten trzytomowy cykl. Że księgi grubaśne? Bez przesady, czytywałam grubsze. A to się pochłania, a nie czyta.

Każdy z bohaterów ma swój charakter, specyficzny styl w mówieniu i autor konsekwentnie się tego trzyma, np. pustelnik Dobrosław ma taką manierę, że powtarza ostatnie frazy każdego zdania, rycerz Drogiełło mówi długimi, skomplikowanymi zdaniami, karzeł Karlito zanim przejdzie do sedna, ma takie długie i zawikłane wstępy, że aż rycerz musi go zawsze trzepnąć w ucho, bo nigdy nie przestałby paplać.
Te zalety powieści to nie wszystko - jest jeszcze obrazowe przedstawianie trzynastowiecznej Polski, jest pokazywanie sposobu myślenia ówczesnych ludzi, przecudnie odmalowane leczenie, jedzenie, higiena (a raczej jej brak) i co tam jeszcze chcecie.
Rewelacyjny cykl, a tom trzeci to już jest mistrzostwo. Myślę, że miłośnicy powieści historycznych będą zadowoleni. Ja jestem.
Teraz tak się zastanawiam i próbuję przypomnieć sobie coś, co mi się nie podobało, ale naprawdę nie znajduję. Czekam zatem na kolejne dzieła pana Tomasza Łysiaka.