PS Kocham Cię na zawsze recenzja

Cecelia Ahern "PS. Kocham Cię na zawsze".

Uwielbiam książkę i film. Uwielbiam do nich wracać. I chyba zawsze już tak będzie. Dlatego z przyjemnością i wielkim przejęciem zaczęłam czytać kontynuację. I to było to, czego od pewnego czasu potrzebowałam...

Holly. Od śmierci jej męża Geery'ego mija 7 lat. Od dwóch lat jest w związku z Gabrielem, całkowitym przeciwieństwem jej pierwszej miłości. Holly przeżyła kryzys, odnalazła nową siebie i skupiła się na teraźniejszości. Planowała przyszłość z mężczyzną, którego pokochała. Jednak pewne sprawy wymknęły się spod kontroli. Jej życie zostało zachwiane i musiała na nowo przejść drogę wspomnień, żalu, bólu i śmierci. 

Holly pomaga ludziom nieuleczalnie chorym napisać listy do bliskich. Z początku nie chce się w to angażować. Czuje się rozdarta. Suma summarum i tak im pomaga. Cała Holly. Skupia się na innych, lecząc później własne nowe rany. Przez klub PS. Kocham Cię traci miłość. Traci swoją opokę i poczucie bezpieczeństwa, na które pracowała przez prawie 7 lat. 

Nie będę zdradzać całej fabuły. Sami musicie przekonać się, jak ważną rolę odegrał w życiu Holly Klub. Klub nazwany na cześć jej zmarłego męża.

Napisze natomiast jak wielkie wrażenie wywarła na mnie ta powieść. Jestem w szoku. Czuję smutek i przejęcie... tematyka jest bardzo trudna. Niektóre rzeczy są przesłodzone, co wcale nie znaczy, że są niepotrzebne. Wręcz przeciwnie. Jak dla mnie, dodają uroku całości. O ile można nazwać to urokiem. Temat śmierci osobiście dla mnie jest ciężki. W tej książce śmierć pokazana jest jako coś oczywistego. Coś, co najpierw zabiera nam część siebie samych, by potem przyzwyczaić nas do rzeczywistości. I w końcu pomaga odnaleźć nam nasze nowe ja.

Razem z Holly przeżywałam na nowo jej wspomnienia. Miałam łzy w oczach za każdym razem, gdy śmierć była coraz bliżej. Każda historia nowo poznanych bohaterów inaczej na mnie działała. Ostateczna reakcja jednak zawsze była taka sama. Potok łez. I moment na refleksje. 

Czy polecam? Oczywiście. Ale nie wszystkim. Wiadomo, każdy ma inny gust. Osobiście uważam, że książka warta przeczytania. Daje dużo do myślenia. Myślenia o teraźniejszości, przeszłości i tej nieznanej przyszłości. O zakrętach, które każdy z nas pokonuje każdego dnia. Ale przede wszystkim o ogromie miłości. I tej zabranej dużo za wcześnie, i tej, która potrafi narodzić się pomimo wszystko. W chwili, gdy się tego najmniej spodziewamy.

PS.Kocham Cię na zawsze na długo pozostanie w mojej pamięci. Zupełnie tak, jak pierwsza cześć. 

Miłego czytania.