Przystań nad Wisłą recenzja

Czy będąc trzymaną pod kloszem można zawalczyć o siebie? Czy nasze dzieciństwo determinuje przyszłość?
Tamarę Pawlicką wielu uznałoby za szczęściarę.
Młoda kobieta nie musi się martwić o swój byt, dzięki ojcu, bardzo skutecznemu doradcy finansowemu.
Jednak tak jak wszyscy ludzie na świecie tak i ta rodzina ma swoje własne sekrety.
Główną bohaterkę poznajemy w dniu przeprowadzki do domu jej matki w którym nigdy wcześniej nie mieszkała, a którą dziewczynka straciła w wieku zaledwie pięciu lat.
Jakie okoliczności sprawiły, że zdecydowała się na taki krok? Jak potoczą się jej losy w nowym miejscu? Czy dom na skarpie przyniesie jej szczęście?
Czy spotka tam kogoś kto jej pomoże? Czy odnajdzie to czego w jej życiu brakowało i czy pozna słodki smak miłości?
Przekonacie się sami sięgając po tę książkę.
Gdy zaczynałam lekturę tej powieści pomyślałam sobie Jak bardzo dzieciństwo wpływa na nasze charaktery?
Poznając losy Tamary wracałam myślami do swoich wspomnień z tego okresu. Przypominałam sobie wczasy nad morzem,gdy miałam sześć może siedem lat i mimo ,że przez większość czasu padało nigdy się nie nudziłam jadłam lody i watę cukrową.
Tymczasem ta dwudziestokilkuletnia dziewczyna nie wiedziała co to beztroska. Apodyktyczny ojciec odciął ją od tak przyziemnych jego zdaniem spraw.
Z każdym kolejnym rozdziałem pojmowałam jak ogromnym wyzwaniem było dla tak wycofanej osoby było podjęcie najprostszej nawet decyzji.
Jak wiele kosztowało ją uczynienie pierwszego kroku na drodze ku samodzielności.
"Przystań " obfituje w całą gamę emocji
Od złości na ojca Tamary , poprzez żal i smutek ,aż do kibicowania bohaterce w jej poczyniach.
Nie raz i nie dwa uśmiechałam się podczas czytania, odczuwałam też wzruszenie.
Kolejne rozdziały znikały , strony przewracały się same.
Niewątpliwym plusem tej historii jest gruntownie przemyślana i spójnie napisana fabuła oraz lekkość pióra Pani Anny , mimo, że poruszane przez nią tematy do łatwych bez wątpienia nie należą,zaś akcja trzyma w napięciu do samego końca
Bardzo podobał mi się sposób wykreowania postaci , im dłużej zgłębiałam tę powieść tym bardziej lubiłam Tamarę, Agnieszkę i Adama a także Ewę o której mówiono Dzika.
Szczerze mówiąc nie chcę zdradzać szczegółów, powiem jednak jedną rzecz.
Jeśli szukacie książki,,która zostanie w Waszej pamięci na dłużej Przystań nad Wisłą będzie idealnym wyborem.