Przez burze ognia recenzja

Aria zostaje wyrzucona z Podu Reverie za przestępstwo, którego nie popełniła. Po raz pierwszy musi zmierzyć się z rzeczywistym światem i jest pewna, że tego nie przeżyje. Perry jest Wykluczonym i od zawsze musi radzić sobie w walce o przetrwanie i zmagać z eterowymi burzami. Tak na wstępie: brawa dla autorki za wykreowanie takich postaci. Aria, na początku przedstawiona jako wiecznie przestraszona i niczego nieświadoma, zmienia się na kartach powieści nie do poznania. Działa to oczywiście na jej korzyść. Perry żyje w plemieniu razem z bratem i bratankiem. Jest obdarzony wyczulonymi zmysłami i nie zastanawia się ani chwili, kiedy staje w obliczu niebezpieczeństwa i musi ratować Talona. Jak w każdej dobrej książce jest oczywiście "wisienka na torcie". W tej książce jest nią postać Roara. Zabawny i lojalny przyjaciel obojga bohaterów.

Główni bohaterowie dostają osobne rozdziały, jednak narracja jest trzecioosobowa. I już WIEM na pewno, że czytałoby mi się znacznie lepiej, gdyby narracja była pierwszoosobowa. Do tej książki naprawdę świetnie by to pasowało. Świat stworzony przez Veronicę Rossi jest złożony, ale nadal ma sporo braków i luk, które mam nadzieję, w kolejnych częściach zostaną wypełnione.

"Dla tych, których kochamy, potrafimy być najokrutniejsi."

Książka podobała mi się, z chęcią sięgnę po kolejną część, aczkolwiek nie daje jej najwyższej oceny. Bo znajdzie się kilka minusów. Po pierwsze, według mnie jest mało wyjaśnień. W książce absolutnie nie jest się ciężko odnaleźć, ale z chęcią dowiedziałabym się czegoś więcej na temat "spraw technicznych", np. dlaczego ci, a nie inni ludzie są pod kopułami i dlaczego ci drudzy są na zewnątrz oraz co się wydarzyło, że w ogóle są od nich uzależnieni. Jak widać, dystopia nieco inna niż wszystkie. Poza tym podczas czytania w ogóle nie ma się odczucia, że jest to dystopia. Po drugie, wydaje mi się, że kontrast jest za ostry. Niby przyszłość, niby świat wysoko rozwinięty technologicznie... ale tylko pod kopułami. Ludzie na zewnątrz nazywani są Dzikusami i wcale dziwne to nie jest, bo autorka zupełnie ich uwsteczniła. A że akcja przez znaczną część książki rozgrywa się na zewnątrz, trochę to przeszkadza.

Minusy minusami, ale książka sama w sobie jest DOBRA. Historia Arii i Perry'ego jest piękna. Miło się o niej czytało. Na pewno nie określę relacji między nimi gorącym romansem. Akcja rozwija się powoli i dokładnie, a uczucie łączące głównych bohaterów wcale nie gryzie. Czytelnika na pewno nie będą raziły jakieś nadmierne czułości, o to nie ma się co martwić.