Przeorane miedze recenzja

Kolejny już tom "Sagi wiejskiej" autorstwa Kasi Bulicz-Kasprzak za mną. Cała ta seria inspirowana jest prawdziwą historią rodziny autorki.
Bardzo jestem pochłonięta tą lekturą, lecz myślę, że gdy wszystkie tomy będą już ukończone, to zabiorę się za lekturę od początku, gdy wszystkie będę czytała po kolei, bez kilkumiesięcznych odstępów, z pewnością łatwiej będzie ogarnąć tych wszystkich bohaterów, a jest ich całkiem sporo. Jednak ta fabuła ciągnie się przecież przez wiele, wiele lat, więc musi ich być dużo, bo ciągle nowe pokolenie przybywa. Pomaga w tym spis bohaterów na końcu książki z opisem powiązań rodzinnych, ale mimo to można się pogubić.

Poznajemy teraz dzieje mieszkańców Tynczyna w latach 1935 - 1947. Pokolenie, które przyszło na świat po poprzednie wojnie, teraz wkracza już w dorosłe życie. Mimo tego, że w okolicy nie dochodziło do poważniejszych bitew wojennych, to jednak zginęło kilkoro mieszkańców w czasie walk na frontach.
Młode pokolenie miało wiele planów na życie, lecz kolejna wojna pomieszała im szyki. Dziewczęta jak zwykle marzyły o miłości, chłopcy również, lecz zapewne zupełnie inaczej do tego podchodzili. Chociaż obecnie również źle się patrzy na kobietę niezamężną z dziećmi, to w tamtym okresie taka dziewczyna była po prostu wykluczana ze społeczeństwa, była tą złą. O mężczyznach tak się nie mówiło (teraz też), oni zawsze mają na to przyzwolenie.
W roku 1939 wyjątkowe plony wydawały się już zapowiedzią nieszczęścia, chociaż były przebąkiwania o wojnie, to jednak i tak wszyscy byli zaskoczeni jej wybuchem. 1 września wszystko się zmieniło...
Werę i Dorotę, które obecnie mieszkają i pracują w Zamościu, wojna całkowicie zaskoczyła i zmieniła ich plany. Dorota miała wyjść za mąż, lecz teraz nie będzie to możliwe, natomiast Wera przebywała w szpitalu, po źle wykonanym zabiegu. Postanowiła za to zostać tutaj i jako pielęgniarka pomagać potrzebującym. Personel szpitala jest zadowolony z jej pracy a pacjenci ją bardzo chwalą.

Nie będę opisywała treści tej książki, to trzeba przeczytać samemu, przeżywać radości i smutki razem z bohaterami.
Przyznam, że jestem pod wrażeniem, że autorka tak pięknie i realistycznie potrafi oddać obraz wsi z tamtych lat, opisy przyrody są tak przedstawione, że można sobie dokładnie wyobrazić, moja rodzina pochodzi z podkarpacia, trochę mi opowiadała ciotka oraz mama o czasach powojennych, więc mam pewne porównanie i naprawdę podziwiam za dociekliwość.
A ja teraz czekam na następną część tej sagi.
Zdecydowanie polecam.