Zakazany owoc recenzja

Jojo Moyes to jedna z moich ulubionych autorek powieści obyczajowych. Zawsze z utęsknieniem wyczekuję jej kolejnej odsłony. I chociaż powieść „Zakazany owoc” jest u nas wznowieniem, z niecierpliwością czekałam na tę ksiażkę, bo nie miałam okazji poznać jej wcześniej.

Dwa różne wątki, dwie zupełnie inne dziewczyny i czasy, w których przyszło im żyć. Lottie dorasta w przybranej rodzinie, razem z siostrą coraz częściej bywa w pewnej willi w nadmorskiej miejscowości, zamieszkiwanej przez artystyczną bohemę. Siostry nie spodziewają się, że ten okres w ich życiu będzie miał ogromny wpływ na dalsze ich losy. Podobnie pół wieku później Daisy, młoda projektantka, którą partner z dnia na dzień zostawia samą z dzieckiem, nie spodziewa się, że niezwykły dom nad brzegiem morza odmieni także jej życie.

Książka podzielna jest na trzy części. W pierwszej poznajemy przybrane siostry, które często goszczą w willi zamieszkanej przez wolnych duchem artystów. Kolejna część przedstawia losy młodej dziewczyny, która pozostawiona przez partnera, próbuje jakoś się podnieść i zapewnić byt sobie i malutkiej córeczce. W tym celu podejmuje pracę przy odrestaurowaniu willi znajdującej się w pewnym nadmorskim miasteczku. Miejsce to budzi w kobiecie zachwyt. Nie wie jednak, że skrywa ono dużo więcej tajemnic, niż mogłaby się spodziewać. Te dwa wątki wydają się początkowo zupełnie pozbawione jakiegoś wspólnego mianownika. Ot, zawiłe historie miłosne, w które wplątały się nieznane sobie kobiety, które dzieli zresztą dość spory przedział czasowy, bo aż pół wieku. Dopiero w trzeciej części te dwa pozornie oddzielne wątki splatają się w jedną spójną historię o przypadku, przeznaczeniu i skomplikowanych konsekwencjach uczuć. W tej części poznajemy też skrywaną przez lata zakazaną tajemnicę. W przepiękny sposób to malownicze miejsce łączy ze sobą te dwie, pozornie oddzielne opowieści. Łączy je również postać Lottie, która pojawia się w książce najpierw jako młoda dziewczyna, a później jako starsza pani. Łączą je też trudne, a czasem wręcz niemożliwe wybory i przewijające się ciągle w książce skomplikowane uczucia.

Książka jest objętościowo dość spora, bo liczy sobie aż 512 stron. Ale czyta się ją naprawdę sprawnie i bardzo przyjemnie. Fabuła, chociaż rozkręca się raczej powoli, jest ciekawa i intrygująca, a bohaterowie barwni, wyraziści, poprawnie skonstruowani. Sugestywne opisy i tętniące życiem dialogi dopełniają całości tej przejmującej, niezwykle emocjonalnej powieści. Pierwsza część, która jest jakby wprowadzeniem do właściwej historii, wydała mi się najmniej interesująca. Może dlatego, że autorka dość powoli i stopniowo odsłania wszystkie karty i tak naprawdę tajemnicę z przeszłości, która położyła się cieniem na całym życiu Lottie poznajemy dopiero pod sam koniec. W ostatniej, najbardziej interesującej części, dowiadujemy się też szczegółów tego, co wydarzyło się w Arcadii (w willi) pół wieku wcześniej. Muszę przyznać, że warto było poczekać na ten rozwój sytuacji. Powieść jest nostalgiczna i powolna, dlatego jeśli oczekujecie szybkiej akcji, ta książka może nie sprostać Waszym wymaganiom. Dużo w niej wrażliwości, tęsknoty, smutku. To opowieść o trudnych życiowych wyborach, o namiętności z góry skazanej na porażkę, o przeznaczeniu, ponoszeniu konsekwencji swoich wyborów, a także o tym, jak nasze działania determinują naszą przyszłość. To prosta i jednocześnie piękna i smutna historia z ważnym, ale prostym przesłaniem. Lottie już to wie, a Daisy musi odkryć, że czasem po prostu trzeba ruszyć dalej. Tylko tyle i aż tyle.

„Zakazany owoc” to powieść z leniwym początkiem i rewelacyjnym zakończeniem, na które warto czekać. Pełna wzruszeń, skomplikowanych relacji i decyzji, które potrafią odmienić los. Nieco melancholijna, ale też dająca nadzieję i pokazująca, że czasem te najprostsze rozwiązania są dla nas najlepsze. Serdecznie polecam!

Recenzja pochodzi z bloga:„Zakazany owoc” Jojo Moyes – maitiri_books (wordpress.com)