Ferdydurke recenzja

W moim wielce szanownym Liceum, wszyscy załamywali ręce na słowo Ferdydurke, a Ci którzy pisali rozszerzoną maturę z języka polskiego (w tym ja, tak wiem muszę się pochwalić) wznosili prośby, w stylu: "tylko nie Trans- Atlantyk." Niestety, jak owieczka bez mózgu poszłam za tłumem i dołączyłam się do lamentujących maturzystów. Już miałam nie czytać Ferdydurke, wszak nie przebrnęłam przez Potop ani przez Lalkę. Jednakże znajomy od Freuda (patrz poprzedni wpis) stwierdził ''Gombrowicz jest zajebisty'' (wybaczcie użyty wulgaryzm, ale to cytat). Dlatego stwierdziłam, że nie poszerzę swojej niechlubnej listy pt: Lektury nieprzeczytane.
O samym autorze wiedziałam niewiele. Ot urodzony na początku dwudziestego wieku pisarz, po wybuchu II WŚ emigrant, który przed nazistami uciekł aż do Argentyny, a później uciekając przed komunistami przeniósł się do Nicei, gdzie dożył ostatnich dni swojego życia wraz z dużo młodszą żoną- Ritą. Miałam okazję poznać tą panią dzięki wywiadowi jaki przeczytałam w jednym z numerów Newsweeka. http://kultura.newsweek.pl/witold-gombrowicz-oczami-zony--zostawilam-mu-wolnosc,104053,1,1.html Dzięki niemu podróż autobusem minęła mi zdecydowanie szybciej
Większość z nas zna sztampową biografię Gombrowicza. Mało kto wie, że pan Witold uwielbiał Sienkiewicza ( swoją drogą nie podzielam tego uwielbienia) i trzymał jego podobiznę w pokoju. Za to, ostro krytykował twórczość Mickiewicza czy Słowackiego ( czego zupełnie nie rozumiem, bo moim skromnym zdaniem Kordian to mistrzowski dramat niemal na miarę Szekspira) Czego jeszcze nie wiemy o Gombrowiczu? Miał trochę wspólnego z Freddiem Mercurym, gdyż był biseksualistą. Jego skłonności znajdują odzwierciedlenie w twórczości, co najlepiej widać w Ferdydurke.
Trans-Atlantyk - Witold GombrowiczFerdydurke - Witold Gombrowicz Co mogę o samej lekturze napisać ? Na pewno nie będę jej streszczać, bo dużo lepiej robi to wydawnictwo Greg. Forma groteski przemawia do mnie. Za jej pomocą autor niesie proste przesłanie. Nigdy nie będziemy naprawdę sobą. Ludzie ciągle coś udają i grają w życiu różne role. Jeśli chcemy uciec od jednej to i tak siłą rzeczy stajemy się niewolnikiem innej. Gombrowiczowskim słowem przywdziewamy maskę. Oczywiście, znaki epoki: łydka, pupa i gęba. Ponad czasowe symbole, które zmieniły nieco formę ale w swym zamyśle pozostały takie same.
O ile w Ferdydurke zostaje poruszony temat psychiki ludzkiej i zmian jakie zaszły w mentalności i postępowaniu dwudziestowiecznego człowieka, to Trans- Atlantyk wyśmiewa rozdmuchany do granic możliwości patriotyzm w polskim wykonaniu. W każdym opracowaniu możemy przeczytać, że Gombrowicz wyśmiewa mit Polaka- Sarmaty. Moim skromnym zdaniem Gombrowicz okazał się wizjonerem. Wyśmiewał tych którzy o patriotyzmie mówili jak najwięcej. Starsze pokolenie zapewne pamięta ''komunistycznych patriotów'', którzy z tym pojęciem mieli tyle wspólnego ile autorka tego bloga z fizyką kwantową. Dzisiaj, każdy kto choć trochę orientuje się w polityce, wie, że najwięcej o patriotyzmie mówią Ci którzy za nic tego pojęcia nie rozumieją. Profesor Bartoszewski kiedyś powiedział że z patriotyzmem jest jak z miłością do rodziców. Nikt o zdrowych zmysłach nie biega od kamery do kamery i nie krzyczy Kocham mamę i tatę. Gombrowicz to rozumiał, dlatego zarzucano mu brak polskości, a były (dzięki Bogu) minister sprawiedliwości- Roman Giertych, chciał wycofać Gombrowicza z kanonu lektur. Na szczęście do tego nie doszło, a mundurki po czterech miesiącach zostały zlikwidowane.

Kronos - Witold Gombrowicz Patetycznie się zrobiło. Niestety, już mam taki styl pisania. Nie przypadkowo poświęciłam autorowi ten wpis. Poza słabością do Gombrowicza poluję na jego najnowszą książkę pt. Kronos. Chyba szybciej połknę kamień (tak jak mityczny Kronos) niż w mojej najbliższej księgarni wystawią Kronosa na cudowną półeczkę pt. Przeceny lub -25%.
Post o Psychoanalizie otrzymał od Was dwucyfrową liczbę komentarzy. Po tygodniu prowadzenia bloga nie spodziewałam się takiej liczby. Dzięki :)

,,Człowiek jest najbardziej uzależniony od swojego odbicia w duszy drugiego człowieka "