Przebudzona o świcie recenzja

Kilka miesięcy temu, dzięki uprzejmości wydawnictwa Feeria, miałam przyjemność przeczytać pierwszą część cyklu autorstwa C.C. Hunter "Urodzona o północy". Zauroczona przyjemną, niewymagającą fabułą, skierowaną głównie do osób poszukujących romansu osadzonego w fantastycznych realiach, pełnych magicznych stworzeń, nadprzyrodzonych umiejętności oraz problemów gryzących nastoletnie trzewia, skorzystałam z możliwości sięgnięcia po kolejny tom serii, czego zdecydowanie nie żałuję.

Odkąd Kylie trafiła do Wodospadów Cienia, wiele w jej życiu uległo zmianie. Nietypowe zdolności zaczynają objawiać się z większą siłą i intensywnością, budząc nowe pytania, na które nikt nie zna odpowiedzi. Brak wiedzy o własnej tożsamości dodatkowo pogłębiają problemy rodzinne, a także te miłosne, w których niezdecydowanie bierze nad dziewczyną górę, wprowadzając w jej emocjach coraz większy chaos.

"Przebudzona o świcie" podobnie jak jej poprzedniczka, okazała się pozycją wartą uwagi, szczególnie dla osób szukających książek z gatunku paranormal romance. Mimo mojego niesłusznego uprzedzenia do pewnego rodzaju sztampowości, która pojawiła się na początku "Urodzonej o północy", w drugiej części C.C. Hunter zupełnie odrywa się od utartych schematów. Już pierwsze stron powieści wciągają czytelnika przez prosty w odbiorze styl pisarki, który w połączeniu z wyjątkowo szybko postępującą akcją sprawia, że trudno zrezygnować z lektury i nie zarwać paru nocy.

Christie Craig z dużą wprawą utrzymuje równy poziom w każdej z dwóch stworzonych przez siebie powieści. Ogromna dawka przygód, wprawnie przeplatana z problemami dorastającej, fantastycznej młodzieży, które wbrew pozorom nie różnią się zbytnio od dylematów typowych nastolatków. Zdrady, przyjaźń, seks, zagmatwane trójkąciki miłosne, to tylko kilka z poruszanych przez pisarkę tematów. Warto podkreślić i pamiętać o tym, że "Przebudzona o świcie" to nie dzieło wybitne, lecz lekkie czytadło dla osób poszukujących w książkach rozrywki. Kreacja bohaterów nie jest idealna, podobnie jak sam charakter samej powieści, która ma tendencję do przerysowanych sytuacji. Cechy te zdecydowanie nie są minusami ale warto pamiętać, by oddać się lekturze z lekkim przymrożeniem oka.

Kolejna część cyklu amerykańskiej pisarki, z całą pewnością nie odbiega od poprzedniej. W każdym z tomów pojawiają się te same zalety jak i wady. Klika literówek, sporo irytujących powtórzeń - najprawdopodobniej zasługa tłumaczki, nie zniechęcają do zapoznania się z kolejnymi przygodami obozowiczów Wodospadów Cienia, więc warto po nie sięgnąć.