Jeździec Miedziany (cz. 2/2) recenzja

Niewiele książek zrobiło taką furorę na rynku wydawniczym jak "Jeździec miedziany". Paullina Simons stworzyła wielotomową opowieść o wojnie, walce, miłości i śmierci. Akcję umiejscowiła w Rosji, pokazując perspektywę przeciętnych ludzi. Tatiana to młoda, zaledwie siedemnastoletnia dziewczyna. Aleksander to wojskowy, który skrywa tajemnicę. Łączące ich namiętne uczucie napotyka wiele przeszkód. I widmo śmierci wydaje się być najmniejszą z nich.

Autorka stworzyła katalog barwnych postaci. I muszę przyznać, że przedstawiła Rosjan w bardzo złym świetle. Nie ma bohatera, oprócz naszej zakochanej dwójki, którym można by kibicować. Dasza, to  skrajna egoistka o niewielkim rozumku. Dymitr to podła gadzina. Bliscy Tatiany przemykają nam za plecami i niewiele wnoszą do fabuły. Do tego w powieści roi się od błędów. To jak wiele wpadek popełniła autorka przekracza ludzkie pojęcie. Ma się wrażenie, że postanowiła akcje umiejscowić w Rosji tak bez powodu i zaznajomienia tematu. I choć tłumacz w przypisach informuje o prawdzie historycznej, żenującym jest czytanie czegoś tak nieprzygotowanego. Język i stylistyka budzą grozę. To poziom opowiadania szkolnego. Oczywiście mamy też sceny erotyczne. Są one całkiem przyjemne, niemniej jednak na kilku scenach nie zbudujesz sukcesu.

Ciekawym było opisanie sytuacji w Leningradzie. Wielki głód to było wydarzenie tragiczne. Autorka odmalowuje odczucia ludzi, którzy zmuszeni byli walczyć o przeżycie w najgorszych, ujmujących człowieczeństwo warunkach. 

Opowieść o miłości głównych bohaterów trąci nieco banałem, ale jest ogrom ludzi, którym to się podoba. Bo czy nie pociąga zakazane uczucie nad którym wisi miecz Damoklesa? 

Skłoniona pozytywnymi recenzjami sięgnęłam po tę powieść. Oczekiwałam lekkiego czytadełka, z nieco cięższymi momentami (bo wojna). Otrzymałam przegadaną opowieść o dwójce ludzi, która niby chce być razem, ale nie może. Jest to literatura miałka. Nie chcę nikogo obrazić, bo wiem, że "Jeździec miedziany" ma ogromne grono fanów. I pewnie coś porywającego w nim jest. Ale do mnie to nie trafiło.