Czarne stopy recenzja

Po przeczytaniu "Czarnych Stóp" po raz pierwszy zaczęłam marzyć o zostaniu harcerką, niestety w mojej okolicy nie miałam takiej możliwości. Dwutomowa opowieść o harcerzach stała na półce u mojej cioci i będąc dzieckiem regularnie wracałam do przygód Czarnych Stóp, aby chociaż w ten sposób "pobyć" wśród harcerzy. W tym roku powróciłam do nich, tym razem w formie audiobooka.

"Czarne Stopy" zostały napisane przyjemnym i lekkim językiem, a dialogi są naturalne i niewymuszone. Wspaniała historia o wakacyjnej przygodzie, przyjaźniach i wspólnych wygłupach. Ale też przekazująca wiele ważnych społecznie wartości, tak mocno pielęgnowanych przez harcerzy. Książka w barwny sposób opisująca piękno naszego kraju — i przypominająca o tych, którzy o ten kraj walczyli.

Książka jest naprawdę świetna! Ale... nie dla współczesnych dzieci i nastolatków. Młode pokolenie, dla którego ognisko czy zabawa na trzepaku są czymś znanym jedynie z opowieści rodziców, może mieć problem z przeczytaniem książek. Już prawie ćwierć wieku temu musiałam dopytywać dużo starszych kuzynów o niektóre rzeczy, domyślać się z kontekstu. Dziś „Czarne Stopy” — choć dla mnie są klasyką wśród polskich przygodówek dla młodzieży — mocno trącą myszką. Dialogi harcerzy, o których już wspomniałam: dla współczesnej młodzieży będą niezrozumiałe lub wręcz śmieszne. Nie ma się jednak temu co dziwić, skoro nawet dziś my, 25-30 latkowie często nie znamy aktualnego slangu osób młodszych o zaledwie 10 czy 15 lat. Trudno więc wymagać, by dzieci rozumiały język używany 60 lat temu.

Mimo wszystko: gorąco zachęcam do lektury! Może będzie to dla dziecka doskonała okazja, aby przeczytać lub posłuchać książki wspólnie z rodzicem lub dziadkiem, którzy nie dość, że wytłumaczą nieznane słownictwo, to przy okazji dadzą się namówić na opowieści ze swojego dzieciństwa? Może taka lektura sprawi, że dzieci odkleją się, choć na chwilę, od różnorakich monitorów, i zapragną na własnej skórze przekonać się, jak wygląda zabawa wśród zieleni?