Szklana zupa recenzja

„Szklana zupa” to kontynuacja „Białych jabłek” Jonathana Carrolla. Zastanawiam się dlaczego tak długo czekałam z lekturą tej powieści, przecież jej fabuła to czysta, skondensowana i zwariowana magia!

Vincent i Isabelle oczekują narodzin dziecka. Chaos jednak nie zrezygnował z pościgu i pozbycia się pary oraz ich potomka – ludzi, którzy mogą zagrozić jego świadomemu istnieniu. Mroczna siła postanawia uwięzić bohaterkę w śmierci, by tam urodziła swoje dziecko, chce wykorzystać do tego Simona Hadena oraz najlepsze przyjaciółki bohaterki – Leni i Florę.

Fabuła „Szklanej zupy” jest zwariowana i szalona, przesycona oniryzmem i niesamowitością. Surrealistyczny, ulepiony z fragmentów snów świat przedstawiony fascynuje. Nigdy nie wiadomo, co czeka na kolejnej stronie – czy Bóg, który przybrał niecodzienną formę, czy paczka karmelków robiąca za pasażera autobusu. Autor stworzył genialny i barwny świat, a kreacja zaświatów to dla mnie istny majstersztyk.

Nie potrafię w pełni wyrazić mojego zachwytu nad „Szklaną zupą”. Jestem kłębkiem emocji - gdybym znalazła się w powieściowym, przesyconym magią Wiedniu, pewnie fruwałabym nad ziemią jak balonik. Ta powieść upaja jak wino, jest jak ambrozja. Jest szalona i inteligentna, intrygująca i skłaniająca do refleksji. Tylko zakończenie następuje zbyt szybko i pozostawia poczucie niedosytu – to jedyny minus tego tytułu.