Powiedz, gdzie cię boli recenzja

"Jeśli komuś wydaje się, że praca w klinice dla zwierząt to łatwy kawałek chleba, jest w błędzie!
Doktor Nick Trout w książce przypominającej jeden z bardziej emocjonujących odcinków Ostrego dyżuru czy Doktora House'a odsłania kulisy pracy chirurga weterynaryjnego. Barwnie i zajmująco , nie ... zajmująco , nie stroniąc od anegdot, zapoznaje nas z czeredą swoich pacjentów."


Po tą książkę sięgnęłam głównie dlatego, że kocham psy i marzyłam kiedyś o tym, by zostać weterynarzem. Zwlekałam z nią dość długo z tego samego powodu, co zmieniłam swoje plany na przyszłość - jestem za wrażliwa. Nie dałabym rady uśpić zwierzaka: na filmach, gdzie ginie pies, też zawsze płaczę. No, ale w końcu się zdecydowałam.
Na początku powiem o okładce., która naprawdę mi się podoba. Słodki szczeniaczek! :)
Jeżeli chodzi o treść - każdy z rozdziałów zatytuowany jest godziną. O co chodzi? Cała książka to jeden dzień z życia weterynarza. Oczywiście nie można tego brać dosłownie - doktor Trout opisuje tam najciekawsze przypadki z całej swojej lekarskiej kariery.
Lektura napewno spodoba się osobom, które interesują zwierzęta i weterynaria. Dla reszty może wydawać się dość... nudna. Jeżeli ktoś nie jest poinformowany w tym temacie, wszystkie przypadki mogą sprawić wrażenie podobnych. Osoby takie będą zapewne omijać niektóre fragmenty. Autor w zasadzie tylko na początku i na końcu rozdziałów mówi o pacjencie - reszta to wyjaśnienie co to za choroba i na czym polega leczenie.
Kilka fragmentów rzeczywiście było dość smutnych, łazka nie raz zakręciła się w oku.
Jeden psiak towarzyszy nam przez całą książkę - suczka owczarka niemieckiego Sage. Dopiero w ostatnim rozdziale dowiemy się, jak skończyła się jej historia.
Książkę naprawdę polecam. Jest pouczająca, wzruszająca, uczy nas o prawidłowym traktowaniu zwierząt, mówi o miłości do swoich pupilków. Dodatkowo dr Trout pisze w sposób humorystyczny, np. weterynarię porównuje do gry w hokaya, a leczenie psa - do kupna nowego tłumika. Dodatkowo wspomina, opowiada o kontaktach z właścicielami. A wszystko w trzystu biało-czarnych stronnicach :)