Potłuczona filiżanka recenzja

Kiedy zaczęłam czytać tę książkę miałam pewne obawy. Tematem przewodnim jest dość ciężki temat- schizofrenia. Ale im dłużej ją czytałam, tym bardziej nie potrafiłam się od niej oderwać. To jedna z tych lektur, obok których ni da się przejść obojętnie.

Sonia to młoda dziewczyna. Studiuje, tworzy projekty, jest chwalona przez wykładowców za prace, jakie tworzy. Ale Sonia mierzy się z chorobą. Jej życie zdominowała schizofrenia. Dziewczyna żyje w dwóch światach. Tym realnym, który stwarza jej nie lada problem i tym wykreowanym przez jej wyobraźnię. Dziewczyna ma też szczęście bo jej matka jej psychiatrą, ale z drugiej strony nie radzi sobie z jej leczeniem. Jej ojciec prawnik nie razi sobie z chorobą córki. Gdy w życiu Soni pojawia się kolega ze studiów Michał, wszystko się zmienia. Poukładany świat Soni zostaje zachwiany. Czy to będzie miała negatywne, czy pozytywne skutki? Czy ich rodzina posypie się jak domek z kart? A może uda im się posklejać wszystko jak potłuczona filiżankę?

Muszę przyznać, że autorka mnie zaskoczyła. Mamy tu kilka perspektyw. Są rozdziały z punktu widzenia Soni tych jest najwięcej, jej matki Magdy, ojca Piotra oraz Michała. To wprowadza nas idealnie w całą historię. Poznajemy wszystko z punktu widzenia głównych bohaterów. Muszę przyznać, że autorka bardzo dobrze zobrazowała nam chorobę Soni. Co prawda nie mogę zweryfikowac bo nie miałam do czynienia z nią, ale tak to odczuwamy. Całość ma ok. 300 str. dzięki, którym autorka wprowadzi nas w bardzo ciekawą fabułę. Mimo że autorka porusza trudny temat, historia, którą napisała jest ciekawa. Mówi o rodzinie, silnych więzach matka-córka, miłości, przyjaźni i o tym jak choroba wpływa na nasze rodzinne relacje i nie tylko. To historia o walce ze swoimi słabościami. Autorka napisała nam ciepła i wzruszającą książkę.

Postacie są realnie opisane. Nie ma nic, do czego możemy się przyczepić. Relacja rodzinna Soni też jest typowa realna sytuacja. Matka psychiatra, ojciec prawnik oboje starają się poukładać swoje życie po diagnozie córki. Matka z racji wykonywanego zawodu ma łatwiej ale nie umie spojrzeć na córkę jako pacjentkę, przemawia przez nią matka. Ojciec nie potrafi zrozumieć córki. Z czasem gdy widzi, że traci rodzinę zmienia nastawienie. Sonia stara się spokojnie żyć, odnaleźć się z chorobą w rzeczywistości. Gdy choroba daje o sobie znać okazuje się, że na Sonie dobry wpływ ma Michał. Chłopak, który nie poddał się i próbował zrozumieć dziewczynę i jej chorobę. Dzięki autorce poznajemy nie tylko samą chorobe ale i to jak funkcjonuje osoba chora i jej otoczenie. Polecam