Przełęcz recenzja

Po książkę "Przełęcz" Krzysztofa Domaradzkiego sięgnęłam z kilku powodów. Czytałam kilka jego książek a cykl o Tomku Kawęckim bardzo mi się podobał. A skoro ta książka dotyczyła niewyjaśnionej tajemnicy sprzed sześćdziesięciu lat tym bardziej mnie zaintrygowała.
Książka jest wielowątkowa, bardzo dobrze poprowadzona fabuła i trzyma do samego końca w napięciu mimo tego, że jest dosyć opasłym tomiszczem. Lecz przyzwyczaiłam się, że wszystkie książki pana Domaradzkiego jakie czytałam były właśnie takiej mniej więcej objętości.

Może nie każdy zna dokładnie przebieg tragedii na Przełęczy Diatłowa, ale zapewne większość z nas słyszała o tajemniczym wypadku dziewięciorga młodych ludzi, którzy tam zginęli. W „Przełęczy" Krzysztof Domaradzki przedstawia swoją autorską interpretację wydarzeń, która miała miejsce ponad 60 lat temu. Byłam bardzo ciekawa, jak autor poradzi sobie z tą dotąd niewyjaśniona tajemnicą, wokół której jest więcej niewiadomych niż pewnych faktów. Sprawa ta do dzisiaj ciągle budzi wiele kontrowersji i niedomówień, może więc połączenie prawdziwych wydarzeń z fikcją literacką będzie ciekawym doświadczeniem. Bardzo dobrze wykreowani bohaterzy zabierają nas w góry, tak abyśmy mogli spróbować przeżyć to co spotkało ich w górach Uralu.

Na górską wyprawę wybiera się dziewięcioro turystów, przewodniczy im Wiktor Gonczar - wzorowy i zbyt pewny siebie student, aby zdobyć jeden ze szczytów w określonym czasie i warunkach, taki był plan. Już wiele razy ta grupa w różnych składach odbywała podobne wyprawy, chcieli teraz zaliczyć nową trasę. Niestety ośmiu mężczyzn i dwie dziewczyny znaleziono martwych, leżeli w lekkich ubraniach, w różnych miejscach, poza namiotem, który był jakby rozcięty ostrym narzędziem. Niemal od razu ruszyło śledztwo, lecz do dzisiejszego dnia tajemnicy ich śmierci nie odkryto.
Przez lata wokół okoliczności ich śmierci narosło wiele teorii spiskowych – od ataku miejscowego plemienia, po tajne eksperymenty wojskowe i mordercze zapędy kogoś z grupy.

Po sześćdziesięciu latach prywatny detektyw i młoda prawniczka udają się śladami uczestników tej wyprawy. Wysoko postawiony prokurator właściwie zmusił ich do przyjrzenia się tej sprawie i rozwiązania zagadki. Nie jest to proste, gdyż większość ludzi, którzy uczestniczyli w dochodzeniu w tamtych latach już nie żyje, a ci co wiedzą o tej tragedii cokolwiek - nie chcą lub nie mogą powiedzieć prawdy.
Czy uda się dotrzeć do prawdy po tylu latach? Kto i dlaczego próbuje podsuwać im błędne tropy? Co się tam naprawdę stało?

Mogę powiedzieć, że ta książka mimo swojej objętości to czyta się jakby sama. Krótkie rozdziały bardzo dobrze się tu sprawdzają. W książce poznajemy fakty z zimy 1959 roku oraz z zimy 2020 roku. Obie te płaszczyzny dobrze się zgrywają. Chociaż moim zdanie ciekawsze są te z 1959 roku...
Myślę, że udało się panu Domaradzkiemu utrzymać swój dość wysoki poziom. Czasem brakowało mi tutaj jednak sarkazmu i humoru autora.
Mimo braku spektakularnych sensacyjnych i mrożących krew z żyłach wydarzeń książka wciąga niesamowicie.
Polecam.