Pomsta recenzja

W Warszawie zaczynają ginąć nastolatki z bogatych rodzin. Sprawą kieruje komisarz Robert Foks, który dodatkowo musi mierzyć się z osobistymi problemami. Traf chce, że w jego otoczeniu pojawia się Nadia, znająca zamordowane dziewczyny. Trop prowadzi do byłego partnera policjanta. Czy to spotkanie to jednak zupełnie przypadek? Czy uda się schwytać zabójcę?

Maciej Kaźmierczak przyzwyczaił już czytelników do tego, iż nie pierdzieli się w tańcu i wyciąga działa najcięższego kalibru. Tak było również w tym przypadku. Styl autora jest lekki, podszyty nutką humoru, ale momentami przybiera dość brutalną oraz wulgarną formę. Rozdziały są krótkie, ale zakończone w taki sposób, że odbiorca od razu przewraca kolejną stronę, żeby dalej śledzić dynamicznie rozwijającą się sytuację. Intryga wciąga, ciekawi i wzbudza cały szereg emocji, a zaskakujące zwroty akcji potęgują napięcie oraz wzbogacają całą fabułę, dodając do niej sporą szczyptę dramatyzmu. Bohaterowie wykreowani na potrzeby tej powieści są wyraziści, interesujący, nieszablonowi, a także niejednoznacznie. A szczególnie uwagę zasługuje tutaj Foks – silny, inteligentny, skuteczny czy bezkompromisowy glina, który nie boi się naginać zasad lub przekraczać granic, byle tylko schwytać przestępcę.

Pisarz w swoich książkach często porusza trudne bądź kontrowersyjne tematy. Tu mamy do czynienia z nastolatkami, którym zapewniono dostatnie i wygodne życie, ale zapomniano o tym, iż młode osoby potrzebują też uwagi, docenienia, poświęconego im czasu, zrozumienia itd. Bywa, że pozbawione tego dzieciaki nie dość, że czują się lepsze od innych to jeszcze szukają dodatkowego zastrzyku adrenaliny (np. poprzez alkohol, narkotyki, przypadkowy seks), poklasku lub urozmaicenia. Niedokrotnie jest to niemy krzyk oraz wołanie o pomoc.

W tej pozycji ukazany też został przestępczy półświatek, którego macki sięgają naprawdę głęboko. Pranie brudnych pieniędzy, sutenerstwo, dewiacje, polityczne układy, dilerka to tylko wierzchołek góry lodowej, a spirala zła posuwa się o wiele dalej niż mogłoby się wydawać. Człowiek traktowany zostaje jak przedmiot czy po prostu towar do przehandlowania. Apetyt rośnie w miarę jedzenia, tak samo bywa z władzą bądź pieniędzmi. Kto raz w nich zasmakuje, będzie chciał więcej i więcej, siejąc spustoszenie w moralnej, poukładanej rzeczywistości. Twórca uświadamia nam, iż nie wszystko jest tylko i wyłącznie czarno-białe, a ci którzy powinni stać na straży prawa oraz sprawiedliwości, zbyt często podążają własnymi, mrocznymi ścieżkami.

To lektura dla czytelników o zdecydowanie mocnych nerwach, aczkolwiek poruszająca wiele istotnych problemów. Lubię książki pisarza, do gustu przypadł mi też komisarz Foks, więc z pewnością sięgnę po kolejne pozycje z tą postacią w roli głównej i przekonam się, co autor trzyma jeszcze dla niego w zanadrzu.