Południowe sztormy recenzja

Nazywam się Kennedy Lost i moje małżeństwo,cóż w zasadzie go nie ma. Byłam załamana i zagubiona. Postanowiłam uciec do swojej siostry oraz jej męża z ogromną nadzieją,że mnie przyjmą.

Siostra okazała się dla mnie aniołem w ludzkiej skórze, udostępniła mi własny domek w urokliwym miasteczku Havenbarrow.

Zdecydowanie małomiasteczkowy klimat i natura pomogły mi pozbierać się chociaż w małym stopniu w moim życiu.

Niestety nigdy sielanka nie trwa długo. Nakazanie opuszczenia terenu posiadłości przez przystojnego faceta nie byłoby dla mnie trudne. Ale gdy w nieprzyjemny sposób potraktował mnie,mimo że mnie nie znał nie było dobrym początkiem. Nie odbiegając zbytnio od realiów nazwałam go " Pan Charakterek". Te określenie pasowało do niego idealnie.

A mieszkańcy tego małego miasteczka? Najbardziej namolne osoby jakie w życiu spotkałam. Wścibskość jest tu normalna dla lokalnej społeczności.

Ale wiecie co? Okazało się, że nie trzeba używać słów, by kogoś pocieszyć. Czasami wystarczyło, by ktoś usiadł obok ciebie podczas sztormu.


💔💔💔💔💔💔

Zawsze uważałam, że czytanie to forma rozrywki. Piękne hobby i pasja dzielenia się nią z innymi.

Ale dlaczego nikt nie powiedział mi,że niektóre książki łamią serce? Powodują łzy? Dlaczego nikt nie uprzedził,że czytając czasami serce pęka na pół i ciężko wrócić do codziennych czynności?

Czytając "Południowe sztormy" tak się czułam. Czułam się jakby ktoś wyrwał mi serce,trzymał je w garści przez cały czas czytania i jak gdyby nigdy nic po skończeniu poświęci oddał mi je pogruchotane.

Pierwsze rozdziały wywołały we mnie smutek. Rozgoryczenie postawą Penn'a , męża Kennedy. Nie jestem w stanie pojąć znieczulicy która panowała w ich małżeństwie.

Lekceważenie uczuć drugiej osoby oraz zakaz ich pokazywania. Było to dla mnie niepojęte.
Od razu polubiłam się z siostrą naszej głównej bohaterki; Yoaną.

Reakcja mieszkańców na nową mieszkankę Havenbarrow była dla mnie tak zabawna.
Próby przywitania się i dowiedzenia się ciekawych smaczków z życia Lost by tylko mieć o czym plotkować. Mimo wszystko jest to częstym zjawiskiem w takich lokalnych miasteczkach.

A sam Pan Charakterek o imieniu Jax.. Niezależny mężczyzna, którego nie interesuje nikt i nic. Lubi mieć swoje miejsce i nienawidzi naruszenia swojego terytorium.

Jednak nie spodziewał się, że on i Kennedy mają ze sobą więcej wspólnego niż sądził.

Książka wydaje się schematyczna. Jednak autorka potrafi z schematycznej powieści stworzyć coś unikatowego i wyjątkowego.

Gorąco Wam polecam tą powieść. Idealna na jesienne wieczory ( Jak i noce 🙈).

Dla wrażliwych dusz konieczna paczka chusteczek. "Południowe sztormy" wywołują łzy.