Nasze portrety recenzja

"Ja myślę, że to jest nasz punkt zwrotny. Ta scena i ta galeria to nasz portret. To my."

🧩🧩🧩

Idealna książka na przedświąteczny czas nie istnieje?
Ależ oczywiście, że istnieje.
I to taka, która nie tylko skłoni do refleksji, wywoła łezki wzruszenia, ale także otuli niczym najcieplejszy koc.
Przedstawiam Wam "Nasze portrety" Karoliny Winiarskiej.
To moje drugie spotkanie z autorką.
Lecz to spotkanie jest inne, gdyż poznałam autorkę z zupełnie innej strony.
Książka "Co za Meksyk!" dała mi solidną dawkę śmiechu i dobrej zabawy, zaś "Nasze portrety" wprowadziły w nastrój zadumy i delikatnej nostalgii.

Życie to pasmo niespodzianek.
Niestety nie zawsze tych dobrych.
To pasmo zysków i strat.
To pasmo sukcesów i niepowodzeń.
I nie zawsze przebiega po naszej myśli.
Zdarza się, że niweczy nasze plany.
Burzy nasze marzenia.
Potrafi nieźle dokopać.

Mimo to musimy żyć dalej.
Zaciskamy zęby i próbujemy iść przez to życie z podniesioną głową.
A ono nas zaskakuje.
Wplata w wir wielu wydarzeń.
Stawia na naszej drodze kolejnych ludzi, a my zacieśniamy z nimi więzy, przyjaźnimy się z nimi, by po czasie odkryć, że pojawili się na naszej drodze nieprzypadkowo...

W wir takich właśnie zdarzeń, zostali uwikłani bohaterowie książki "Nasze portrety". Ich historie, mimo iż wydają się być tymi odrębnymi, łączą się. Przed nimi zostaje odkrytych wiele kart. Wiele tajemnic ujrzewa światło dzienne. Wiele, na ogół niepasujących do siebie elementów zaczyna tworzyć spójną całość.
Autorka przybliża nam portrety ludzi, z którymi można się utożsamić.
Te portrety nie są doskonałe.
Pełno w nich pęknięć i skaz.
Pełno w nich bólu, cierpienia, niezrozumienia.
Pełno w nich źle podjętych decyzji, których konsekwencje ciągną się do dnia dzisiejszego.
Ale jest też pełno wiary, nadziei i miłości.
Mnóstwo rozmów, które sprawiają, że te pęknięcia i skazy zaczynają blednąć i się zasklepiać.
Mnóstwo w nich wybaczenia, które porusza serce, i które wywołuje uśmiech na twarzy.
Mnóstwo w nich determinacji i pokory.
Wszak do swoich błędów najtrudniej jest się przyznać...

"Nasze portrety" to powieść pełna refleksji i zadumy, nie tylko nad ulotnością życia, nad czasem, który tak szybko przemija, ale także nad tym, że nigdy nie jest za późno na słowo "przepraszam". Nigdy nie jest za późno na to, by zacząć wszystko od nowa.
Nigdy nie jest za późno na danie kolejnej szansy.
Nigdy nie jest za późno na miłość.

Gorąco polecam ❤️