(Nie)pokorna wdowa recenzja

Otóż mamy tutaj czwarty tom serii „W dolinie Narwi” autorstwa Urszuli Gajdowskiej, który przybliża nam historię Natalii – mało zamożnej wdowy, która oprócz niezbyt dużego majątku po śmierci męża otrzymuje również rozkapryszoną teściową do opieki. Nasza młoda wdowa nie ma lekko, ponieważ stara się jak może, by utrzymać domostwo w jak najlepszym stanie, co nie jest łatwe, gdy musi jednocześnie wliczać w wydatki niezwykle rozrzutne kaprysy okropnej teściowej, która w ogromnym skrócie wręcz jej nienawidzi i co rusz o tym przypomina praktycznie, sprowadzając do roli służącej w domu. Jednak ta skromna dziewczyna w znoszonych strojach przyciąga oko barona Ostrowskiego, który oszpecony po głupim wybryku niezbyt angażuje się w życie socjety. Nic, jednak nie jest proste, ponieważ baron ma pewną misję, a o Natalii dobiegają go pewnie nieprzychylne opinie…

Należy wspomnieć, że autorka bardzo zgrabnie wplata w opowieść wydarzenia historyczne i prawa XIX wieku, co jednocześnie bardzo ubogaca książkę i rozwija wiedzę czytelnika. Odnośnie do samej powieści byłam bardzo ciekawa jak będzie toczyło się śledztwo barona, ale muszę przyznać, że nie zostałam porwana przez większą część książki. Miałam wrażenie, że co chwila powtarza się schemat „chcę z nią/nim być, ale…” i ten wątek niemiłosiernie ciągną mi się praktycznie do prawie ostatnich wydarzeń. Pod koniec nabrał on tempa i ostatecznie było ok, choć jest to moja najmniej lubiana część z dotychczas wydanych pozycji tej serii. Dodam, że natomiast ostatnie kilka zdań powieści sprawiło, że muszę jak najszybciej sięgnąć po kolejny, już finałowy tom serii.

Bohaterowie byli ciekawie wykreowani, choć oczywiście najbardziej polubiłam Roberta, który przez motyw oszpecenia i całej późniejszej historii wydawał mi się inspirowany „Piękną i Bestią”, a że uwielbiam właśnie ten motyw to oczywiście u mnie był to plus na jego rzecz. Natalia była skrytą myszką, która czasem pokazywała pazurki, jednak nie umiem powiedzieć, że jakoś bardzo wywarła na mnie wrażenie.

Podsumowując, niekoniecznie bawiłam się wybitnie, bo denerwowały mnie momenty, gdzie bohaterowie nie rozmawiali ze sobą, przez co ciągle i od nowa nie mogli dojść do porozumienia, ale mogę zaliczyć książkę do średniaków, które miło się gdzieś w międzyczasie podczytuje.