Pokoje recenzja

Biografie, autobiografie, literatura faktu to moje ulubione gatunki literackie. Można poszerzyć swoje wiadomości o znanych postaciach. Z przyjemnością więc sięgnęłam po tę książkę.

Stanisław Brejdygant to nie tylko pisarz, to również aktor filmowy i teatralny, reżyser i wykładowca akademicki. W swojej autobiografii „Pokoje. Od urodzenia po wiek klęski” opisuje swoje barwne życie, które spędził mieszkając kolejno na ulicy Małej, Szerokiej, Odyńca i Koszykowej. Książka składa się z 4 części, a każda z tych części opisuje pobyt autora na jednej z tych ulic. Paradoksalnie swoje dzieciństwo określa mianem sielsko-anielskiego, chociaż przypadało ono na okres wojny. Opowiada o swoim życiu artystycznym i osobistym. Opisuje swój dorobek reżysersko-aktorski, podróże, a także kobiety z którymi miał kontakt i które odegrały w jego życiu ważną rolę. Wspomina znanych pisarzy i aktorów, z którymi pracował, spotykał się, m. in. wymienia Ernesta Bryla, Andrzeja Wajdę, Gustawa Holoubka, Zbigniewa Zapasiewicza, Irka Iredyńskiego, Krystynę Jandę. Autobiografia obejmuje okres trzydziestu parę lat jego życia. Autor jest w niej szczery, niczego nie ukrywa. W młodości „Nie było ćpania, żadnych prochów, żadnych igieł. Tylko gorzała. I seks. Piliśmy i - przynajmniej ci, którzy nie za dużo wypili i mogli - kochali się. Gdzieś w kącie. Tradycyjnie, we dwoje, ale bywało, że zbiorowo.”

Zabrakło mi w tej książce fotografii, które zwykle dodawane są w biografiach, a które byłyby tu dobrym uzupełnieniem. Lubię także, gdy treść podzielona jest na rozdziały. których tu brak. Książka nie jest łatwa w odbiorze, autor czasami przeskakuje z tematu na temat, a potem wraca do rozpoczętego wątku. Mimo to polecam książkę wszystkim, którzy chcą bliżej poznać dokonania zawodowe Brejdyganta i dowiedzieć się więcej o jego barwnym życiu osobistym od dzieciństwa poprzez „chmurną i durną młodość” aż po wiek dojrzały. Wspomnienia autora można też przeczytać w formie e-booka na dowolnym czytniku lub posłuchać w formie audiobooka.