Pokój recenzja

Jack to pięciolatek, dla którego całym światem są cztery ściany jego pokoju. Mieszka w nim wraz z mamą, która dba o to by niczego mu nie brakowało. Razem się bawią, przygotowują posiłki, a nawet dbają o swoją sprawność fizyczną. Tak mijają im kolejne dni, których rytm wyznaczony jest przez noce, kiedy to chłopiec musi chować się do szafy. To właśnie wtedy, gdy zapada zmrok, pojawia się Stary Nick, a łóżko mamy zaczyna skrzypieć.

Pokój to historia opowiedziana z perspektywy chłopca, który na swój sposób tłumaczy rzeczy których doświadcza. Nie rozumie dlaczego mama co wieczór gasi i zapala kilka razy światło oraz czemu ma służyć dziwna zabawa w okrzyki. Ma kilku przyjaciół z telewizora, ale wszystko co w nim ogląda, jest tylko kosmicznym wyobrażeniem, bo w końcu jak morze lub inni ludzie mogą istnieć, skoro ich nigdy nie widział.

Autorka w brawurowy sposób oddała psychikę małego dziecka oraz język którym się ono posługuje. Cała ta historia to przejmujący obraz poświęcenia i walki o namiastkę normalności w ograniczonym świecie „pokoju”. Wyjątkowa i oryginalna opowieść o sile matczynej miłości, gdzie nie ma rzeczy niemożliwych, chociaż cena za nie bywa bardzo wysoka.

W trakcie lektury nieustannie nasuwały mi się skojarzenia z dwoma postaciami. Jedną z nich jest Kasper Hauser, a drugą Natascha Kampusch, w obliczu których Pokój staje się przerażającym połączeniem fikcji z rzeczywistością, i która niestety, pewnie jeszcze nieraz znajdzie na świecie swe odzwierciedlenie.

Niesamowita i wstrząsająca. Ta proza nikogo nie pozostawi obojętnym.

Emma Donoghue „Pokój”
Ilość stron: 408
Wyd. Sonia Draga
Ocena: 5,5/6