Znowu pragnę ciemnej miłości recenzja

Od dawna lubiłam poezję. W liceum zachwycałam się wierszami Baczyńskiego, Mickiewicza, Przerwy-Tetmajera, Staffa czy Herberta. Na studiach wiadomo – nie zawsze był na to czas. Później poznała twórczość Rupi Kaur i nawet spodobała mi się ta współczesna poezja, która jest prosta w przekazie. Wiele osób dzięki nieskomplikowanym wierszom się do niej przekonało. Na propozycję otrzymania antologii „znowu pragnę ciemnej miłości” od @wydawnictwowab aż podskoczyłam z radości!
„znowu pragnę ciemnej miłości” to subiektywny wybór wierszy według Joanny Lech. Wstęp był tak pięknie napisany, więc spodziewałam się wielu niezapomnianych wrażen i bardzo przyjemnych wieczorów (wiadomo, wtedy poezję czyta się najlepiej, a o miłości to już w ogóle). Ach, a okładka wzbudziła we mnie szczery zachwyt! Powiedzcie sami, czyż nie jest przepiękna?
Zaczęłam czytać i… zaczęłam się zastanawiać. Dlaczego ja nie rozumiem tych wierszy? Czy jestem na nie za głupia? Antologia opowiada o miłości. A wiadomo, że jest ona różna. Spotykamy się więc z rozmaitymi stylami, emocjami i wyznaniami. Ja jestem jednak wierna poezji „nienowej”, czyli wierszom Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i Jacka Podsiadły. Oprócz nich spotkamy się tu z twórczością Justyny Bargielskiej,  Anny Świrszczyńskiej czy samej autorki, czyli Joanny Lech.
Nie wszystko ujęło mnie za serce, ale tak to chyba z tą poezją jest. Nie wszystko sprawi, że „znowu pragnę ciemnej miłości, miłości która zabija”.