Utracone serce Azji recenzja

Autor jest angielskim podróżnikiem. Urodził sie w 1939 roku w Londynie. Napisał kilkanaście książek o podróżach na Bliski Wschód, do Azji Środkowej i Wschodniej oraz Rosji. W 2008 roku magazyn „The Times” zaliczył go do grona pięćdziesięciu największych powojennych pisarzy brytyjskich. Współpracuje z „The New York Review of Books”, „The Times”, „The Times Literary Supplement” oraz „The New York Times”. Jest laureatem m.in. Nagrody im. Thomasa Cooka, francuskiej Nagrody im. Nicolasa Bouviera oraz najstarszej brytyjskiej nagrody literackiej The Hawthornden Prize.
W uznaniu dla dorobku całego życia otrzymał Medal Lawrence’a z Arabii, Nagrodę Szkockiego Towarzystwa Podróżniczego oraz tytuł komandora Orderu Imperium Brytyjskiego. Od 1969 roku jest członkiem Królewskiego Towarzystwa Literackiego, a od 2010 — jego przewodniczącym. Po polsku ukazały się dotąd jego książki: Cień Jedwabnego Szlaku, Po Syberii, która znalazła się w finale Nagrody im. R. Kapuścińskiego za Reportaż Literacki 2011, Utracone serce Azji, Góra w Tybecie oraz Za murem. Podróż po Chinach (cytuję z: https://czarne.com.pl/katalog/autorzy/colin-thubron).

Książka 'Utracone serce Azji' opisuje podróż autora po byłych republikach Związku Radzieckiego w chwili, gdy te odzyskały niepodległość: Kazachstanie, Uzbekistanie, Kirgistanie, Turkmenistanie:
Thurbon opisuje miejsca, które widzi, ludzi, których spotyka, a to wszystko przeplata ogromną wiedzą z historii tych regionów, z zapomnianej już tradycji chanatu, zapomnianych królestw i wielkich, a często okrutnych władców. W rozmowach z ludźmi stara się otworzyć na rozmówców, na to, co oni mówią, za czym tęsknią, o czym marzą, jakiej przyszłości oczekują. Byłam pełna podziwu dla zdolności autora do skupiania się na rozmówcy, na wydobyciu z niego jego duszy i na skromności, na tym, żeby nie eksponować siebie i swojej europocentrycznej wizji świata.
Okazuje się, że ludzie zamieszkujący ten region żyją (żyli - przecież minęło 20 lat!) w miejscu trudnym, w regionie styku żywiołu radzieckiego i azjatyckiego. Na to wszystko nakłada się wzrastająca dopiero w roku 1993 siła fundamentalistycznego islamu, który jako jedyny - wedle obserwacji Thurbona i jego rozmówców - był w stanie pogodzić konflikt, który toczył dusze mieszkańców tych ogromnych regionów. Regiony te były pozbawione dawnej tradycji plemiennej poprzez 60 lat władzy ZSRR, potem pozbawione i wpływów ZSRR, gdy Związek Radziecki padł. Pozostały masy ludzi wałęsających się, puste fabryki i wyjałowiona ziemia, która przez tysiące lat była pastwiskami dla stad koczowników.
Ważne jest dla mnie to, że kraje, o których w sumie nie miałam bladego pojęcia, zostały mi przybliżone. Dowiedziałam się, że była to legendarna kraina Scytów, miejsce, do którego dotarł Aleksander Macedoński, że regiony te mają własną historię wielkich, ale okrutnych władców. Jest to chyba istota tego, co nazywamy azjatyckością.
Książkę należy przeczytać, bo zapełnia lukę w naszym postrzeganiu świata i pokazuje źródła tego, co się dzieje teraz w świecie. Fundamentalizm, jak widać, nie wziął się znikąd, ale narastał latami poprzez frustrację ludzi i zaniedbywanie całych regionów przez globalną politykę wielkich mocarstw z jednej strony i mocarstwową politykę innych.