Siła trucizny recenzja

Pod płaszczykiem strachu kryje się…

„Siła trucizny” Maria V. Snyder
wyd. Mira
rok: 2012
str. 384
Ocena: 4/6

Fortece kapitulują, wróg ucieka, a nasza przyjaźń przetrwa wieki…*

Walka, pościgi, spiski. Spektakularne ucieczki i niespodziewane zwroty akcji. Najniebezpieczniejsze trucizny na świecie i tylko jeden cel. Przetrwać kolejny dzień. Czy autorce udało się wykorzystać drzemiący w powieści potencjał? Postaram się przybliżyć to Wam odrobinę przy pomocy poniższej recenzji.

Przed laty maleńka Yelena trafiła do sierocińca w Piątym Dystrykcie Wojskowym. Nikt tak naprawdę nie wiedział, ani jak, ani skąd dziewczynka się tam wzięła, liczyło się tylko to, że otrzymała stosowny wikt i opierunek. Swego czasu uznać można nawet było, że Yelenie się poszczęściło. Generał Brazell zaliczany był bowiem do grona dobrych, a nawet bardzo dobrych opiekunów. Dzieci pozostające pod jego kuratelą odbierały stosowne nauki i nikt nie mógł mu zarzucić, że uniemożliwia im dalszy rozwój. Niestety nie wszystko było takie kolorowe. Gdy dziewczynka weszła w okres dojrzewania wokół niej zaczęło dziać się coraz gorzej. Generał oraz jego syn Reyad postanowili wystawić Yelenę na próbę. I to nie jedną, o czym dość szybko przekonała się nastolatka. Testom nie było końca, a każdy kolejny był cięższy od poprzedniego. Początkowa fascynacja i duma z zainteresowania, jakie okazywali jej opiekunowie, szybko przekształciły się w strach i pragnienie uwolnienia się z tego piekła na ziemi. Jednak gdzie by nie spojrzeć wyjścia nie było. Wewnętrzny bunt drążył jednak Yelene niczym woda skałę, aż ta w końcu ustąpiła pod naporem fali. Pewnego felernego dnia, gdy Reyed posunął się zdecydowanie za daleko i odarł dziewczynę z ostatnich fragmentów szacunku do samej siebie, ta nie wytrzymała i go zabiła. Dobrze jednak wiedziała co uczyniła i jaka grozi jej za to kara. Zaraz po dokonaniu zbrodni oddała się w ręce sprawiedliwości i przyznała do wszystkiego. Z góry również wiedziała, jakiego wyroku może się spodziewać. W Iksji kara za śmierć była wysoka i zawsze taka sama. Zgodnie z zasadą oko za oko, ząb za ząb, Yelena skazana została na śmierć. Niezwłocznie po dokonaniu zamachu skierowana została do zamku komendanta, gdzie w podziemnych lochach, wśród szczurów, wilgoci i wiecznego smrodu doczekać miała dnia, w którym wymierzona zostanie kara śmierci. Tak oto minęło kolejnych kilka pór roku, aż nieubłaganie zbliżać zaczęła się rocznica dokonanej przez Yelenę zbrodni. Gdy więc do jej celi przybyli żołnierze i niczym worek ziemniaków zabrali ją do Valka, prawej ręki komendanta Ambrose, wiedziała że oto jej żywot się dokonuje. Tym większym zaskoczeniem okazała się dla niej niespodziewana propozycja, którą złożył jej Valek. Tylko czy praca, jaka została jej zaproponowana jest czymś lepszym od natychmiastowej śmierci? Czy można w nieskończoność odkładać to, co jak się okazuje, jest nieuniknione? Czy można odkupić swoje winy i pokazać światu, że wcale nie jest się złym człowiekiem? Czy istnieje choćby najmniejsza szansa na to, że los Yeleny się odmieni? Czy w tym ponurym, niegdyś tętniącym życiem zamczysku ktoś jeszcze może odnaleźć swoje własne, szczęśliwe zakończenie? Czy za bramą, za drogą, za góra i doliną, czeka na wszystkich nieszczęśliwców nowe, lepsze życie? Czy dziewczyna może liczyć na obietnicę takiej przyszłości? Czy jeszcze kiedyś będzie się cieszyła każdym nowym dniem i każdą nową przygodą? Jak zakończy się jej podróż i czy u jej zwieńczenia spotka to, po co tak daleko poszła? By się tego dowiedzieć koniecznie musicie sięgnąć po powieść Marii V. Snyder zatytułowaną Siła trucizny.

Z ręką na sercu przyznać Wam muszę, że nie spodziewałam się po tej powieści za wiele. Jakoś tak samoistnie zalęgło się we mnie przekonanie, że oto zostaje oddany w me ręce kolejny romans z wątkami paranormalnymymi i kryminalnymi. Przed lekturą przysiadłam na chwilkę i zastanowiłam się nad rozplanowaniem akcji powieści. Stanęło na tym, że zapewne około trzeciego rozdziału między głównymi bohaterami zaiskrzy, a najdalej w piątym ich namiętność osiągnie swoje apogeum. Jakie więc było moje zaskoczenie, gdy ani w piątym, ani w siódmym, ani nawet w dziesiątym rozdziale niedane mi było dowiedzieć się, jak silna okazuje się czasem miłość. Co więcej, choć oczywistym z początku wydawało się z kim główna bohaterka nawiąże romans, z czasem zaczęłam powątpiewać we własny instynkt i wyrobioną opinię na temat poszczególnych gatunków literackich. Wszystko byłoby więc na piątkę, gdyby nie końcówka książki. Przyznam szczerze, że na niej wyjątkowo się zawiodłam. Jakoś tak, choć było to zupełnie nieracjonalne, uznałam, że skoro cała powieść toczy się zupełnie innym torem, niż się tego spodziewałam, to będzie tak nadal. Niestety, pod koniec autorka wykonała nagły zwrot i wróciła na tory wiodące wprost do tradycyjnego i nieco oklepanego już zakończenia. I choć sama końcówka napawa nadzieją, że w następnych częściach powieści (autorka przygotowała jeszcze dwa tomy z tej serii), spodziewać powinniśmy się powrotu do tonu nadanego na początku i w środku książki, to niestety niesmak po dość spłaszczonym finiszu pozostaje.

Siła trucizny to tak naprawdę książka o przyjaźni. Autorka na stronach swej powieści przybliża czytelnikowi arkana zawiązywania się delikatnej nici zaufania między nauczycielem i jego uczennicą. Więź jaka narasta między Yeleną i Valkiem w trakcie tej lektury nie jest jednak jedyną, którą Maria V. Snyder chce nam zaprezentować. Na dużo większą uwagę zasługuje przyjaźń, która łączy Janca i Ariego i pod którą z czasem zaczyna być podpinana sama Yelena. To właśnie w tym związku każdy czuje się najlepiej, to tu rozwiązywane są wszelkiego rodzaju problemy (i te duże i te maleńkie) i to tu każdy każdemu ufa, bez względu na to, jaki bagaż niesie za sobą. Na taką przyjaźń warto pracować i o taką przyjaźń warto walczyć. Przede wszystkim z powodu tej przyjaźni należy przeczytać Siłę trucizny. Książkę czyta się stosunkowo szybko. Choć można natrafić w niej na przydługie i czasem zbędne opisy, to koniec końców stwierdzić można, iż warto było pochłonąć każde z przeczytanych zdań. Mnie po zakończeniu tej powieści został na twarzy grymas przypominający uśmiech. Choć Siła trucizny nie kończy się tak, jak zapewne wielu by tego chciało, to jednak ma w sobie to coś co sprawia, że chciałoby się już przeczytać kolejne części tej serii. Ja zdecydowanie będę chciała to zrobić i Was do tego zachęcam.

*377