Poczwarka recenzja

Trochę bałam się tej książki i nie od razu do niej usiadłam. Temat, problem tu poruszany, wydawał mi się za trudny. Jednak autorka w bardzo delikatny sposób opowiedziała historię dziewczynki z zespołem Downa i jej, mających problemy z pogodzeniem się z taką „niespodzianką”, rodziców.

Ewa i Adam to młodzi, dobrze ustawieni, piękni ludzie z perspektywami i jasno określonymi planami na przyszłość. Kariera, dom, idealne dziecko. Tak miało być. Niestety, jeśli chodzi o dziecko to wyszło niezupełnie tak jak planowali. Obojgu trudno było zaakceptować fakt mongolizmu Myszki, jednak pomysłowi oddania małej do zakładu, Ewa się sprzeciwiła. Zamieszkali w trójkę w luksusowym domu. Dziwne to było życie, w którym Adam zupełnie nie uczestniczył. „Obowiązek”opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem, nauki czegokolwiek spadł na kobietę. Mężczyzna obserwował swoje dziecko z ukrycia, bojąc się, brzydząc jej choroby. Autorka książki dużo uwagi poświęciła Myszce, jej postrzeganiu, odczuwaniu świata na około. Stworzyła obraz bardzo wrażliwej istoty, która nie jest w stanie ze względu na swą ułomność, porozumieć się w sposób czytelny z kimkolwiek poza wyimaginowanymi postaciami ze swoich snów i wyobrażeń.

Książka kryje tajemnice, dzięki której Adam odkrywa w sobie miłość i zrozumienie dla córki.

Mimo smutnego, nieuchronnego zakończenia, książka ma w sobie wiele ciepła, spokoju i wiary w sens istnienia.