Druga Polska recenzja

W 2011 roku Tomasz Hildebrandt został nagrodzony na targach "Costerina 2011" za swoją debiutancką powieść "Wyjechać i nie wrócić". Płynąc na fali sukcesu spłodził kolejną powieść o dość kontrowersyjnym tytule – „Druga Polska”. Mroczna okładka oraz zapowiedź przekraczania tabu i rozliczenia z krajem, dopełniona porównaniem autora z kontrowersyjnym Nergalem są obietnicą ciekawej i niekonwencjonalnej, acz trudnej lektury.

Książka ta nie jest ani lekką, ani przyjemną lekturą. Nie wciąga i nie porywa w swą fabułę, nie specjalnie zmusza to myślenia… Jeżeli jakiś desperat odważy się ją przeczytać do końca, można go śmiało uznać za prawdziwego masochistę lub intelektualny wybryk natury.

Trudno powiedzieć o czym w rzeczywistości jest ta powieść – o wadach i przywarach Polski, czy o ludziach, będących jej bohaterami. Ludzi sfrustrowanych, dziwnych, nie potrafiących się dostosować. Są przy tym odrażający do granic możliwości. Władek, którego poznajemy na początku jest włóczęgą żyjącym w lesie, który przez cały czas napawa się swym zapachem, a raczej odorem niemytego, zapuszczonego ciała. Który robi co mu się podoba, ciągle mając w świadomości to czego nie pozawalała mu porzucona żona. Jedyną rozrywką dla tego dziwaka jest gwałcenie kozy, którą bądź, co bądź ukradł.

Cała książka jest przesycona ohydnością prostackich zachowań seksualnych, przepełniona wylewającymi się w każdym zdaniu frustracjami. Nie wiem kto zrobił autorowi taką krzywdę, że przelewa na strony swojej książki tyle jadu. I chociaż zdarza się pomyśleć, że ma odrobinę racji w swoich wywodach, to mimo wszystko jest to stos wyrzutów kierowanych w bliżej nieokreślonym kierunku, a także podsycanych stereotypów.

Nie wystarczyło mi na tyle samozaparcia, aby dotrzeć do końca tej książki. Nie jestem więc uprawniona do oceniania utworu Hildebrandta, ale ta część, którą udało mi się przebrnąć nie zachęcała mnie do powrotu do przerwanej lektury… Wiem, jedno Tomasz Hildebrandt nie zagości w mojej biblioteczce – z jednej strony ze względu na jego „literaturę”, a z drugiej z powodu jego niewiarygodności, gdyż z jednej strony opluwa swój kraj i obiecuje, że już tu nie wróci, po czym przybywa, jak gdyby nigdy nic się nie stało.