Płonę recenzja

Nieprzewidywalna, spontaniczna, utalentowana, pełna tajemnic i dzikich rzadzy. M., bo tak o niej mówią. Artystka, która doskonale zna swoją wartość. Kobieta, która spełnia swoje pragnienia. Człowiek, którego uczucia sprawiają innym ból. Pasjonatka, która zatraca się w sztuce. Kochanka, otwarta na wszelkie propozycje. Autorka, tworząca obraz pełen sprzeczności. Umiera płonąc w ostatnim spektaklu życia. Lecz czy na pewno? A może to znów tylko sztuka? I czy aby na pewno to ona odgrywa tu główną rolę?

Wyobraź sobie, że stoisz na rozstaju dróg. Jedna z nich prowadzi w bezpieczną przystań dotychczasowego, spokojnego aczkolwiek nudnego życia. Druga natomiast jest pełna niespodzianek, zakrętów, przełamywania schematów i przekraczania niebezpiecznych, jednak kuszących granic. Którą z nich wybierzesz? I co to ma wspólnego z książką? ;)

"Marek miał wiele wad, ale czy ona ich nie miała? Nie był sza­lo­ny, za to wręcz prze­wi­dy­wal­ny. Na dłuż­szą metę było to w pew­nym sen­sie nawet dobre. Ta ru­ty­na... Wie­dzia­ła, że inne ko­bie­ty mają go­rzej, choć do szczę­ściar też się nigdy nie za­li­cza­ła."

Tajemnice, sekrety, ukryte pragnienia. Czy to to samo co kłamstwa, maski, dewiacje? Czy ktoś kogo znasz może być kimś zupełnie innym? Czy warto realizować swoje pragnienia kosztem innych? Czy zapisanie własnych myśli i wspomnień może uruchomić lawinę zdarzeń, której nie sposób zatrzymać?

"Jesz­cze ni­ko­mu nie była tak po­trzeb­na, nikt od dawna nie do­ty­kał jej w taki spo­sób, nikt nie mówił jej znie­nac­ka tego, co chcia­ła usły­szeć. Przy M miała wszyst­ko. I nawet jeśli na­stęp­ne­go dnia mia­ło­by się to za­koń­czyć, to tu i teraz była z nią w pełni."

"Płonę" Wojciecha Magiery to książka bardzo specyficzna. Inna. Pełna dusznej atmosfery, niecodziennej fabuły, rwetesu i niedopowiedzeń. Gubiłam się w początkowym rozgardiaszu, spowodowanym ilością bohaterów kompletnie do siebie niepasujących. Ale to taki chaos kontrolowany, w którym tak naprawdę wszystko ma swoje miejsce i nic nie jest przypadkowe. Zakończenie historii jest totalnie niespodziewane i bardzo przerażające. Powodujące gęsią skórkę i poczucie namacalnej realności zdarzeń. Nie jest to książka, która spodoba się każdemu. Ale jest warta zagłębienia się w niej. To książka o której nie zapomina się z dnia na dzień, a raczej zostaje w głowie na bardzo długo.

"Jed­nak tak na­praw­dę cho­dzi­ło jej o coś in­ne­go. Chcia­ła pobyć sama i znów spoj­rzeć na obraz. Chcia­ła za­pło­nąć razem z nim i zna­leźć się w innym świe­cie. Nie sama, lecz z kimś, kogo już nie było..."