Dzieci krwi i kości recenzja

To było piękne! Ale najpierw opis, dobrze, już...

Orisza to kontynent, na którym kiedyś można było swobodnie korzystać z magii. Niestety od około 11 lat krainą rządzi król-tyran i mało komu żyje się łatwo. Wojna, bieda, podejrzliwość i nienawiść są na porządku dziennym. Jedyna nadzieja w trójce nastolatków, którzy wyruszają na poszukiwanie magicznych artefaktów. Oby bogowie im pomogli...

To było piękne! Nie spodziewałam się, że takie będzie. Do powieści podchodziłam jak do jeża, bo myślałam, że mitologia afrykańska będzie dla mnie za ciężka do przetrawienia. Nie znam jej, nie mam pojęcia, które elementy pisarka wymyśliła sama, a co jest podobne do autentycznych wierzeń, ale efekt końcowy jest niesamowity. Egzotyka dodaje smaku w zasadzie typowej (i lubianej) historii o tym, jak wyjątkowo uzdolniona młodzież ratuje świat.

Magia jest tutaj taka spektakularna! Jest jej wiele rodzajów, więc każdy może znaleźć coś dla siebie. Dla przykładu, Żniwiarze potrafią wskrzeszać umarłych, z połączonych kości i tkanek tworzyć chowańce, wokół nich dusze zmarłych mogą zmaterializować się w formie czarnej mgły - wiele bym dała, żeby takie efekty zobaczyć na ekranie w filmie albo serialu. Do tego dochodzą fantastyczne zwierzęta. Lworożec? O kurczę, jak to wygląda?!

Autorka nie podaje nam wszystkich odpowiedzi na tacy i to mi się też bardzo podobało. Jak u P.V. Bretta w "Cyklu demonicznym", pojawiają się obcobrzmiące określenia, których znaczenia jednak łatwo można się domyślić z kontekstu. Nie jest to w żadnej mierze zniechęcające, ja czułam się cały czas jakbym była w tym świecie i uczestniczyła we wszystkich wydarzeniach razem z bohaterami. Od samego początku obserwujemy wartką akcję, ciężko się oderwać od lektury.

To fantastyczna opowieść o magii, ale również o radzeniu sobie z traumą, o niesprawiedliwości i konieczności wykazywania empatii wobec drugiego człowieka. Bardzo się cieszę, że mogłam przeczytać tę książkę i polecam ją fanom gatunku.

Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz do recenzji.