Eragon recenzja

Po „Eragona” sięgnęłam, bo kierowała mną ciekawość, co też mógł napisać nastolatek. Kolejną kwestią była moja niedawno rozpoczęta przygoda z fantastyką – trochę się obawiałam, czy mi się spodoba czy jej sprostam…. nigdy nie udało mi się przebrnąć przez Tolkiena….
Niepotrzebnie! Eragona świetnie się czyta, pomimo, że jest to opasłe tomisko (pięknie wydane !), ale pełno w nim magii, czarów, smoków – słowem fantazji!

Książka jest skierowana do młodszego odbiorcy, ale nie znaczy to, że starsi nie przeczytają jej z zainteresowaniem. Powieść opisuje losy młodego chłopca, Eragona, który staje się posiadaczem niebieskiego kamyka, smoczego jaja.
Z początku nie zdaje sobie sprawy, z czym ma do czynienia, jednak w chwili, gdy smok wykluwa się z jaja - nie ma już żadnych wątpliwości. Chłopiec nadaje smoczycy na imię Saphira i od tej chwili zaczyna się największa przygoda w życiu Eragona ... ale także kłopoty.

Język książki jest prosty i łatwo się ją czyta. Pojawia się pradawna mowa, która tworzy dodatkowy klimat tajemnicy. Książka jest skierowana do młodzieży – jest więc lekka, pozbawiona głębokich dygresji czy filozofii – to jej wielki atut. Nie sposób się zmęczyć czy też nudzić – płynie się wraz z Eragonem przez kolejne rozdziały uczestnicząc w jego przygodach. Bajkowy świat wyczarowany przez Paoliniego też jest jasny i prosty – dobro jest dobrem, a zło – złem.

„Eragon” to świetna książka dla początkujących adeptów fantastyki, niezależnie od ich wieku – to piękna baśń. Cieszę się, że to nie koniec i z przyjemnością sięgnę po kolejne tomy przygód Eragona ! To moja pierwsza książka fantastyczna, gdzie oprócz magii i czarów pojawiają się elfy i smoki - niesamowita.
Dzięki tej książce moja przygoda z fantastyką zatacza szersze kręgi, a uwielbienie dla tego gatunku rośnie:)