Mała Norymberga. Historie katów z Gross-Rosen recenzja

Po powieści historyczne ostatnio sięgam coraz częściej niż kiedykolwiek indziej. Dlaczego ? Bo w przeciwieństwie do historii szkolnej , do tej nikt mnie nie zmusza a tematy po które sięgam są naprawdę interesujące. Dlatego więc kolejna książka, która przykuła moją uwagę opowiada mało znany koszmar obozu koncentracyjnego Gross-Rosen.

Lato 1946 roku w Świdnicy.
W atmosferze sensacji do miasta przybywa transport więźniów – byłych esesmanów, obozowych katów. Wśród nich jest sześciu wartowników przez KL Gross-Rosen, zatrzymanych przez aliantów i sowietów w roku 1945. Rozpoczyna się żmudne śledztwo , w którym polska prokuratura próbuje im udowodnić winę. Tysiące stron dokumentów, setki świadków, godziny rozpraw i miesiące oczekiwań na wyrok. Współcześni zaczynają nazywać ten proces polską Norymbergą.
Homoseksualni kapo, którzy wykorzystywali nieletnich więźniów, żydowscy kapo okrutniejsi od esesmanów, sadyści pokroju Wilhela Kunzego, którzy gotowi byli zatłuc więźnia na śmierć choćby łopatą, to tylko część wstrząsającej prawdy, jaka wyłoniła się w toku procesów świdnickich, polskiej „małej Norymbergii”.

Jeśli chodzi o mnie to jest to moja pierwsza książka zahaczająca o temat obozu w Gross-Rosen. Co prawda coś tam wcześniej o nim słyszałam, ale nie będę ukrywać że to nie były jakieś szczegółowe informację. Więcej tak naprawdę słychać zawsze o Auschwitz.
Autorka w te powieść włożyła naprawdę dużo pracy. Informacje oraz fakty, które tu znajdziecie są naprawdę ciekawe, posortowane i w sumie dostajemy to niejako w formie reportażu.
Autorka opisuje nam tu wiele procesów, które zostały wytoczone schwytanym strażnikom, SS-manom czy kapo, którzy uwielbiali znęcać się w różny sposób nad więźniami. Przez ten reportaż autorka uświadamia czytelnikowi, że rozliczenie wszystkich z tego co zrobili w przeszłości wcale takie łatwe i proste wcale nie jest. A tym bardziej jeśli komuś nie można czegoś udowodnić lub jego nazwisko zostało zmienione …

Historia nam tutaj przekazana, a z której tak naprawdę pozostało bardzo mało dokumentacji, jest strasznie okrutna, przerażająca i zawiera mnóstwo pytań. Nie tylko pytań jakie może zadać czytelnik, ale także pytań byłych więźniów, którzy ledwo to wszystko przeżyli. Dostajemy to wszystko poprzez dokumenty, które autorka skrupulatnie przejrzała i znalazła w archiwach. Można śmiało powiedzieć, że wykonała ona kawał naprawdę dobrej roboty. Takiej o której ludzie powinni usłyszeć!
Dlatego ja polecam Wam sięgnąć po tę książkę. Mimo że na początku będzie ona wydawała się Wam trochę oporna – warto poświęcić jej czas.