Piąta kobieta recenzja

Henning Mankell jest znanym, szwedzkim autorem m. in. serii powieści kryminalnych, których bohaterem jest policjant śledczy Kurt Wallander. „Piąta kobieta” jest pierwszą książką tego pisarza, po którą sięgnęłam, a jednocześnie szóstą z cyklu o Wallanderze. To, że jest to kolejna pozycja w cyklu nie wpływa jednak negatywnie na jej odbiór.

Książka rozpoczyna się wydarzeniami w Algierii, które mają decydujące znaczenie dla serii okrutnych morderstw, do których dochodzi w Szwecji. Oczywiście, wyjaśnieniem zbrodni zajmuje się, wspomniany wcześniej, Kurt Wallander. Razem z innymi policjantami z komendy Policji w Ystad zajmuje się rozwiązaniem zagadki zabójstw, a co za tym idzie ujęciem zbrodniarza. Główny bohater jest melancholijnym, zmęczonym stróżem prawa, który oprócz problemów w pracy, ma je także w życiu osobistym. Na kartach powieści przeplatają się jego osobiste rozterki z tymi zawodowymi. Równocześnie poznajemy osobę odpowiedzialną za brutalne morderstwa, jesteśmy przy niej podczas planowania kolejnych mordów. Przypatrujemy się psychice zabójcy i być może próbujemy ją zrozumieć.

Jaki wpływ ma zajście w Algierii na wypadki w Szwecji? Czy uda się odnaleźć barbarzyńskiego zabójcę? Czy osoba popełniająca brutalne morderstwa może być zdrowa psychicznie, czy też choroba umysłowa jest wytłumaczeniem jej aspołecznych zachowań? Na te oraz wiele innych pytań odpowiedzi znajdziemy w powieści.

Książka jest napisana przystępnym językiem, bez technicznych, policyjnych określeń. Wyraźnie widać, że autor lubi krótkie zdania. Odniosłam wrażenie, że przeważają one w tekście, być może mają na celu przyspieszenie akcji.

Na początku czytania drażniło mnie coś w sposobie pisania Mankella. Po głębszym zastanowieniu doszłam do wniosku, że przeszkadzają mi właśnie krótkie zdania. Jednak po wciągnięciu się w akcję, nie zwracałam na nie zbytnio uwagi. Odczułam także niedosyt jeżeli chodzi o problemy rodzinne Wallandera, wydaje mi się, że autor pobieżnie o niektórych wspomina. Prawdopodobnie, gdybym czytała po kolei powieści o Kurcie te odczucie byłoby słabsze. A to ze względu na to, że wątki dotyczące życia osobistego głównego bohatera jest kontynuacją z poprzednich książek. Poza tym książka jest interesująca, intryga nie jest płytka, postaci są dobrze nakreślone.

„Piątą kobietę” polecam zarówno fanom Henninga Mankella i wykreowanego przez niego Kurta Wallandera, jak i osobom, które rozpoczynają swoją przygodę z tym autorem lub skandynawskim kryminałem.