Perfect Destiny recenzja

Często porzucacie książki, które wam się źle czyta?

Ja tak miałam właśnie z dzisiejszą książką, bardzo trudno mi było porzucić tę pozycję, bo bardzo chciałam, żeby mi się podobała.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Helion, współpraca recenzencka

Ja na tej książce zrobiłam DNF, czyli porzuciłam ją świadomie w połowie książki. Dokładnie przeczytałam 45% i nie byłam w stanie czytać tego dalej i zaraz wam napiszę, co mi w tym nie pasowało i też ustosunkuję się tylko do tej części, którą poznałam.

Pierwszym takim naprawdę sporym minusem dla mnie są bohaterowie, ponieważ ich zachowanie często, było bardzo Irracjonalne wręcz debilne, nie potrafiłam zrozumieć, o co oni chodzi i do czego dążą, nie potrafią się z nimi żaden sposób utożsamić. Drugim takim najważniejszym minusem jest styl pisania autorki, bo bardzo się zmęczyłam, czytając to. Pisanie jest strasznie oporny i taki nieprzyjemny wręcz momentami. Nie jest to książka, przez którą się płynie.Także formułowanie zdań daje dużo do życzenia, bo pojawia się kilkukrotnie takie zdania, które według mnie nie mają sensu. Widać, że była to próba przedłużenia książki. I z tego co ja przeczytałam, na spokojnie
mogłabym uciąć jakieś 20%.
No i też sam fakt tego, że było od groma błędów językowych, stylistycznych i ja na to nie zwracam z reguły uwagi, ale w tej książce mi się to po prostu rzucało w oczy. Brakowało porządnej korekty.

Też tak jak ktoś zwróci uwagę w innych recenzjach, Sophie jest po prostu głupia, nie obrażając nikogo, ta bohaterka jest wykreowana na taką niemyśląca. Na bohaterkę, która nie ma nic do powiedzenia sama od siebie, a jednocześnie stara m się o stypendium na Harvardzie no coś tutaj nie zagrało.
Tak samo jej zachowanie i charakter to, co mówi, nie było przedstawione realistycznie, bo nie jestem w stanie uwierzyć, że ktoś w życiu realnym też jest tak łatwowierny jak ona daje sobie wcisnąć największy kit, jaki istnieje. Taka samo budujące się uczucie, według mnie totalnie bez sensu i to uczucie w realnym życiu nie istniałoby.