Paryska krawcowa recenzja

To piękna opowieść o sile prawdziwej przyjaźni, która potrafi przetrwać nawet najgorsze piekło.
Paryż, 1940 roku. Trzy kobiety Claire, Mireille i Vivienne mieszkają na poddaszu, w budynku, w którym pracują jako krawcowe. Wojna trwa w najlepsze, a każda z nich chce zrobić wszystko, aby skrócić to okrucieństwo, które trawi Europę. Współpraca z ruchem oporu to jedyne wyjście, aby móc chociaż w jakimś stopniu przysłużyć się zakończeniu wojny. Nie jest to łatwe, ponieważ w okupowanym Paryżu, naziści posuwają się do coraz okrutniejszych działań, aby pozbyć się niewinnych ludzi. Gdy trzy przyjaciółki staną oko w oko z wrogiem, będą musiały podejmować najtrudniejsze w życiu decyzje, aby przeżyć, a przede wszystkim, żeby ratować siebie nawzajem. Chęć i wola walki jest silniejsza niż strach, dlatego nawet gdy dosięga je śmiertelne niebezpieczeństwo, nie mają zamiaru się poddać.

Paryż, rok 2017. Harriet jest wnuczką Claire. Przybyła do Francji, aby spełnić swoje marzenia, ale przede wszystkim przywiodło ją tutaj zdjęcie, które przedstawia jej babcię i dwie nieznajome kobiety. Los sprawia, że zaczyna pracę w tym samym budynku, w którym pracowała jej babcia przy Rue Cardinale. To właśnie sprawia, że Harriet, chce poznać losy swojej babci i jej przyjaciółek. Kiedy zagłębia się w historię, okazuje się, że historia jej babci jest znacznie bardziej skomplikowana niż jej się wydawało, a ona poznaje także prawdę o sobie samej. Historia Claire odkryje przed nią wydarzenia, o których nie miała pojęcia, a ona dzięki temu, będzie mogła zrozumieć, dlaczego jej życie było pełne niepowodzeń i traum. To właśnie przyjazd do Francji pomoże jej odnaleźć siebie i rozpocząć prawdziwe życie. Los lubi zaskakiwać, a Harriet na własnej skórze przekona się, jak zaskakujące potrafi być życie, a losy kilku pokoleń mogą się przeplatać, zataczając koło.

Jest to trudna lektura, o okrucieństwach wojny, jakie naziści wyrządzili ludziom w okupowanych państwach. Opisy morderczej pracy w obozach, dramatycznych przesłuchań i warunków życia, a także traktowania ludzi zarówno w obozach jak i zwykłych obywateli pozwalają znaleźć się w samym centrum tych wydarzeń i poczuć dreszcz strachu, a przede wszystkim gorycz i złość jaką czuły Claire, Mireille i Vivienne przeżywając piekło na ziemi. Najważniejsze w tej historii jest to, że wtedy ludzie znacznie bardziej doceniali wartości i małe rzeczy, które teraz są dla nas tak oczywiste, że czasami zapominamy o tym co jest naprawdę ważne w życiu.