Papierowy motyl recenzja

Motyl musi nie tylko zmagać się z tym, że sam w swojej istocie jest delikatny i kruchy, ale na dodatek w powieści Mariki Krajniewskiej stworzony jest z papieru, co całkowicie wyklucza go z jakiegokolwiek życia.
Lidia – bohaterka powieści Papierowy motyl, wychodząc z bidula, obiecała sobie, że stworzy swojemu dziecku prawdziwą, pełną miłości i ciepła rodzinę. Wyszła stamtąd pełna nadziei i poczucia ulgi, że koszmar w końcu się skończył. Razem ze swoją przyjaciółką Hanką wyruszyły odważnie w świat, nieświadome niebezpieczeństw, jakie ich czeka.
Lidia, już jako dojrzała kobieta, bezgranicznie oddaje się dwóm czynnościom – nocnemu tańcu i podtrzymywaniu córki przy życiu. U jej kilkuletniego dziecka Sonii wykryto białaczkę i dziewczynka już w młodziutkim wieku musi poznać co to ból, strach i nadzieja. Lidia porzuciła ojca Sonii, kiedy jeszcze była w ciąży i ze swoim problemem musi borykać się sama, z niewymownie wielkim udziałem ich pomocy domowej – pani Zosi.
Powieść Mariki Krajniewskiej to dawka niesamowicie potężnych emocji przedstawionych w sposób subtelny i urzekający. Przez dosyć krótką książkę przewija się bardzo dużo historii, uczuć i bohaterów. Pierwszoosobowa narracja nadaje osobistego, intymnego tonu powieści, jednocześnie jest dosyć powściągliwa, nie przytłacza, w stonowany sposób przekazuje myśli. W miarę upływu stron niektóre tajemnice życia Lidii zaczynamy odkrywać, wracamy razem z bohaterką do przeszłości i doszukujemy się prawdy. Wokół wątku Sonii, rozwijają się także inne tematy, o które autorka bardzo dobrze zadbała, opisując je z wielką dokładnością.
Nie miałam zbyt wielkich oczekiwań co do debiutu Mariki Krajniewskiej, dlatego jej powieść tak bardzo mnie zaskoczyła. Nie lubię manipulowania czytelnikiem za pomocą wzruszających emocji, ale choć historię Lidii można uznać za jak najbardziej wzruszającą i szczerą, to jednak autorka posługiwała się odpowiednim do sytuacji językiem tak, że wszystko ze sobą współgrało. Tekst jest cichy, schowany trochę za mgłą, ale równocześnie urzekający i bardzo prawdziwy. O dziwo, nawet z zakończeniem bardzo szybko się pogodziłam.
Wydaje mi się, że czytelnicy powieści Mariki Krajniewskiej nie są ograniczeni żadnym wiekiem i każdy może ją spokojnie przeczytać. Nie jest to pozycja trudna w odbiorze i wystarczy tylko trochę się wyciszyć, a każdego choć trochę ruszą słowa autorki.