Do cna recenzja

Jest to trzecia część serii o detektywie Jakubie Sobieskim. Bohater tym razem trafia do Żyrardowa, gdzie jego zadaniem jest odnalezienie zaginionego Antona Stadnickiego. Zleceniodawczyni Sobieskiego – matka Antona – woli nie angażować w sprawę policji. Wkrótce okazuje się, że rodzina Stadnickich skrywa wiele mrocznych sekretów, a sieć osób powiązanych z zaginięciem nie jest tak łatwa do rozwiązania, jak się z początku wydawało. Detektyw dowiaduje się o niepokojących pragnieniach zaginionego chłopaka – Anton marzy o byciu zjedzonym. To jednak nie wszystko – sytuacja komplikuje się, gdy w parku miejskim zostają odnalezione reklamówki z przyprawionymi ludzkimi szczątkami. Dla każdego staje się jasne, że w mieście swoją wyrafinowaną działalność prowadzi kanibal. Sobieski – wraz ze swoją przyjaciółką, prokuratorką Adą, angażują się w odkrycie tożsamości lokalnego mordercy. Z każdą chwilą ofiar i podejrzanych jest coraz więcej, a czasu – coraz mniej. Sobieskiego coraz intensywniej zaczyna oplatać sieć intryg, układów i kłamstw stworzonych przez ludzi, którzy posuną się do wszystkiego, by tylko uniknąć odpowiedzialności. Detektyw będzie musiał zgłębić tajemnice rodzinne osób zamieszanych w sprawę, założyć konto w aplikacji dla ludożerców i współpracować z lokalną policją – której bardziej zależy na szybkim zakończeniu sprawy niż na schwytaniu prawdziwego przestępcy – by uratować mieszkańców przed nieposkromionym głodem kanibala z Żyrardowa. Kto okaże się mordercą? I jaki jest motyw?
Autorka nie szczędzi czytelnikom wybornych szczegółów, momentami naprawdę zatrważających. To dobrze, bo odważne opisy dodają tekstowi charakteru, którego nie powinno zabraknąć w książce o ludożercy. W powieści Bondy pełno jest szaleństwa i nieokiełznanych, osobliwych fantazji. Skonstruowana przez autorkę zbrodnia nie pozwala czytelnikowi się nudzić. Czytając „Do cna”, czuć kończący się czas i presję, nerwy, które pchają historię do przodu – akcja powieści wciąga i zaskakuje. Kolejne części książki zostały pomysłowo przez autorkę nazwane, bo ich tytuły to jednocześnie nazwy niebanalnych dań z mięsa, np. móżdżek w burakach – zabieg bez wątpienia ciekawy.
Autorka chciała zaszokować tematyką i to bez wątpienia jej się udało. Tyle że w natłoku makabrycznych opisów zabrakło mi dokładniejszego opisu pracy śledczych. Sprawa rozwiązuje się praktycznie sama, a agencja detektywistyczna Jakuba Sobieskiego niewiele do niej wnosi. Zakończenie jak na mój gust jest zbyt szybkie i rozczarowujące. Książka mnie wciągnęła i liczyłam na mocny akcent na koniec, a rozwiązanie zagadki jest jakieś takie rozmyte…