Ostatnie Fado recenzja

Alicja, Polka mieszkająca w Dublinie podczas pobytu w Polsce spotyka się ze swoim ulubionym kuzynem Dominikiem, który prosi ją, aby wysłała list do jego dawnej znajomej właśnie z Irlandii. Po powrocie do Dublina Alicja ciągle zapomina o liście. Aż w końcu postanawia, że sama odszuka tajemniczą Rose, do której list został skierowany. Wyjeżdża do Lizbony wiedząc jedynie, że ma znaleźć śpiewaczkę, którą bardzo dawno temu coś łączyło z Dominikiem.

W tym momencie zaczyna się cała przepiękna, barwna i przepełniona romantycznym nastrojem historia. Muzykę słychać niemal na każdej stronie, portugalskie słońce sprawia, że czytelnik zapomina o całym świecie i chce tylko „iść” dalej nie zważając na nic. Odkrywane tajemnice sprzed lat wciągają niczym narkotyk. Losy przedstawionych postaci łączą się ze sobą w niesamowicie ciekawy sposób, dzięki czemu czytelnik dostaje w swoje ręce opowieść doskonałą, taką, która zapada głęboko w pamięci.

Iwona Słabuszewska – Krauze w swojej książce „Ostatnie fado” udowodniła mnie, jako czytelniczce, że niezamknięta przeszłość może wrócić, musi wrócić chociażby po to, aby wreszcie została uporządkowana. Nie jest ważne, kto ją poukłada i zaszufladkuje, grunt, żeby została pozawiązywana czerwonymi kokardkami z napisem zakończone. Jestem pod wrażeniem stylu i formy całej powieści. Oprócz tego, że książka jest zdecydowanie opowieścią o miłości trudnej, bolesnej i raniącej jest także przepięknym obrazem Lizbony. Wymieszanie muzyki, dla mnie kompletnie nieznanej z klimatem, zapachami i życiem w Portugalii sprawiło, że nie mogłam przestać czytać, przez co książka jak dla mnie okazała się niestety za krótka, chciałabym koniecznie otrzymać następną część, chciałabym wiedzieć, co dalej?

Jest wiele książek na rynku, półki w księgarniach uginają się kusząc klienta barwami, słowami i ceną. Wierzę, że czytelnik, nawet ten najbardziej wymagający, jeśli ulegnie okładce książki „Ostatnie fado” będzie zachwycony, tym, co znajdzie w środku. Jedynym minusem i tym, czego należy się obawiać się po przeczytaniu tej powieści jest to, że obudzi ona marzenie … aby choć raz poczuć na własnej skórze wietrzyk przepełniony słońcem podczas spaceru lizbońskimi uliczkami.