Ostatnie dni w Berlinie recenzja

'Miłość i nadzieja są potężniejsze niż nienawiść i gniew".

Jurij Santacruz, Rosjanin pochodzenia hiszpańskiego, przybył do Niemiec krótko przed dojściem Hitlera do władzy. Ten dzielny mężczyzna, po wielu przejściach, nie spodziewał się, że będzie w samym centrum wojennych zawirowań. W dniu, kiedy na ulicy staje w obronie młodego komunisty, poznaje swoją wielką miłość - żonę dowódcy SS- Claudię. Mający za cel uratowanie z rąk rosyjskich władz matkę i brata, Jurij musi zmierzyć się z nową rzeczywistością, z wojną, która zmieni życie wielu ludzi. W tym także jego własne.

Początkowo trochę mnie przeraziła ta książka, ponieważ to spore tomiszcze. Wydana jest w niestandardowym formacie (jest większa), a do tego osiada ponad pięćset stron. Na szczęście moje obawy rozwiały się, gdy przeczytałam 1/4 książki. Dlaczego? Dlatego, że pióro Autorki, jej ciekawe opisy wydarzeń, przepełnione emocjami, porwały mnie doszczętnie. Wyruszyłam w długą podróż z rodziną Jurija, a także nim samym, gdyż to on jest głównym bohaterem książki. Zwiedziłam z nim bolszewicką Rosję, piękną i parną Hiszpanię, faszystowskie Niemcy, powojenną Polskę, czy sybirskie obozy pracy. Fakt, to była trudna, długa i żmudna droga. Wraz z Jurijem poznawałam historie ludzi, którzy w mniej, bądź bardziej znaczący sposób pojawili się w jego życiu. Wiele ludzi, wiele historii, wiele narodowości... Ale jeden wspólny cel- przeżyć!
"Ostatnie dni w Berlinie" to naprawdę przepiękna książka. W większości fabuły bardzo smutna, trudna i emocjonalna. Momentami zaciskałam pięści z przytłaczającej bezsilności nad losami ludzi, którzy musieli mierzyć się z wojną i jej skutkami. Momentami jednakże uśmiechałam się i byłam bardzo wzruszona nielicznymi odruchami ludzkiego dobra, współczucia czy życzliwości. Uśmiechałam się także wtedy, gdy byłam świadkiem pięknej miłości, choć ta książka pokazuje jej wiele oblicz. Tych obsesyjnych, niemoralnych i okrutnych, również 🙁
Sporo emocji, sporo łez... Ale było warto 👍👌 Poznałam brutalne, smutne i zupełnie niesprawiedliwe losy ludzi, którzy mierzyli się z nienawiścią, nazizmem Hitlera, czy bezkompromisowością Stalina i Armii Czerwonej. Na wiele wydarzeń drugiej wojny światowej spojrzałam inaczej. I dlatego właśnie kocham takie lektury, jak ta, ponieważ skłaniają do przemyśleń, konfrontacji z własnymi poglądami/ odczuciami. Ale sprawiają także to, że człowiek rozgląda się dookoła siebie i dziękuje za to, co ma. Polecam osobom o otwartych umysłach, dobrych sercach i nerwach ze stali ❤❤❤