Ostatnia z Krwi recenzja

„Ostatnia z krwi” autorstwa Aleksandry Pilch – Wydawnictwo Papierowy Księżyc.

„Trudno jest przeżyć, gdy wszyscy próbują cię zabić.”

Dalillah Roy żyje w ciągłym zagrożeniu od momentu, w którym jako jedyna ocalała z eksterminacji sabatu Krwi. Dziewczyna nie ma wsparcia, na każdym kroku musi uważać, aby nie wpaść w pułapkę, bo wrogowie czają się wszędzie. Dalia w końcu traci czujność i zostaje porwana przez fałszywego księdza i wyszczekanego Omegę. Zaczynają się pojawiać dylematy dla dziewczyny, czy poczekać w ukryciu, czy stanąć do walki i się zemścić.

Jak można odzyskać równowagę, jak wszystko ustabilizować, kiedy najmniejszy błąd może kosztować życie? Jak nie dać się podporządkować wrogom, którzy zrobią wszystko, aby po trupach kroczyć do własnego celu?

„Ostatnia z krwi” to krwawa, brutalna i mroczna fantastyka, która nie jest oczywista i potrafi zaskoczyć odbiorcę. Przede wszystkim sprawia, że odczuwamy jakiś powiew świeżości przy tak ogromnym wyborze w tej kategorii książkowej – fantastycznej, magicznej, mrocznej. Książka jest zaskakująca, nie jest „odgrzewanym kotletem”, ponieważ autorka miała swój pomysł na fabułę, na różnorodną narrację i pociągnęła ją w ciekawy sposób, dobrze kreując również bohaterów. Przez cały czas śledzimy losy Dalillah, czując również na karku oddech zmiennokształtnych, którzy podążają jej śladem. Co prawda na początku można się lekko pogubić w tym wszystkim – kto jest kim, o co dokładniej chodzi, ale później już jest w jakimś stopniu łatwiej. Tak czy inaczej trzeba w książkę się wczuć, w jej specyfikę.

Autorka bazuje na emocjach – przywiązuje do bohaterów, zżywa z nimi czytelnika. Przy ogromie rozlewu krwi, który pojawia się w książce, możemy domyślać się, że nie wszystko skończy się tak, jak byśmy chcieli. Aleksandra Pilch potrafi roztrzaskać serce na milion kawałków, zbombardować ilością problemów, które przytrafiają się bohaterom. Niekiedy gubimy się w tych problemach, w miejscach, w postaciach – byłoby to jeszcze zrozumiałe przy wielkości uniwersum, ilości prowadzonych wątków i narracji. Gorzej, że nie zawsze rozumie się aż do końca motywacje niektórych bohaterów.
Plusem jest więc uniwersum samo w sobie, pomysł i zaangażowanie autorki, a minusem – rzucenie czytelnika na głęboką wodę z chęcią opowiedzenia wszystkiego, co momentami wychodzi dość chaotycznie.

Jeszcze jednym plusem jest z pewnością słowniczek, znajdujący się na końcu książki, co może być próbą ogarnięcia tematu i podpórką dla czytelnika.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Papierowy Księżyc.