Ostatnie poświęcenie recenzja

Zawsze, gdy kończę jakąś serię odczuwam smutek. Jest mi przykro, że są to moje ostatnie chwile, w których towarzyszę swoim ulubionym postaciom, kibicuje ich związkom, trzymam kciuki za podejmowane decyzje, czy nawet do niektórych wzdycham. Seria Richelle Mead jest jedną z tych, od których nie mogłam się oderwać i z której bohaterami związałam się szczególnie mocno.
Fabuła
Rose siedzi w więzieniu za zdradę stanu, a dokładniej za morderstwo królowej. Oczywiście dampirka nie popełniła tej zbrodni, jednak oprócz najbliższych znajomych i rodziny nikt inny nie wierzy w jej niewinność. Dlaczego ktoś pragnie ją wrobić akurat w takim momencie? Akurat wtedy, gdy Dymitr wrócił do świata żywych i trzeba na nowo nauczyć go cieszyć się życiem? Rose nie zna odpowiedzi na to pytanie.

Wyrok już praktycznie został wydany- za zdradę stanu dziewczynie grozi śmierć. Na szczęście Rose jak zawsze może liczyć na swoich bliskich, którzy obmyślili dla niej plan ucieczki. W wyniku szybkiej akcji wydostają ją z więzienia, a następnie przy współpracy z Dymitrem i alchemiczką Sydney wywożą w głąb kraju, aby zyskać na czasie i odkryć prawdziwego mordercę władczyni. Rose nie może jednak odnaleźć się w nowej sytuacji. Z jednej strony cieszy się, że jest wolna, z drugiej nie rozumie czemu Dymitr trzyma ją na dystans, a z jeszcze innej nie podoba jej się bezczynne siedzenie i czekanie na wiadomości. Nic więc dziwnego w tym, że szybko znajduje sobie nową misję, która będzie miała wpływ na wybór nowego władcy świata wampirów...

Wrażenia i rekomendacje
Richelle Mead stworzyła serię, która zdecydowanie jest jedną z najbardziej wciągających, emocjonujących i zapadających w pamięć, serii paranormalnych. Jej niezwykli bohaterowie nie są płytkimi amerykańskimi nastolatkami, a przedstawicielami różnych wampirzych ras, którzy muszą poradzić sobie w pełnym politycznych intryg i niebezpieczeństw świecie. Nieustraszeni strażnicy oddający swe życie w obronie morojów, arystokraci, którzy krążą wokół królewskiego dworu, aby móc zrealizować swoje plany, upadłe wampiry, które wybrały przemianę w strzygi- to niesamowite połączenie, z którym do tej pory nie miałam do czynienia w żadnej innej książce.

Rose Hathaway przez te 6 tomów, dojrzewa i staje się odpowiedzialną opiekunką, która mimo wybuchowego charakteru, ciętego języka i szalonych pomysłów, z poświęceniem oddaje się swojemu powołaniu. To z jej perspektywy poznajemy fabułę tej powieści, dzięki czemu mamy wgląd w jej psychikę oraz dokładnie poznajemy motywy jej działań. Poprzez niezwykłą więź między nią a Lissą Dragomir mamy również możliwość patrzenia na rozgrywające się z daleka od dampirki wydarzenia z perspektywy jej przyjaciółki. Akcja, która w poprzednich tomach była bardzo szybka, także i w tym jest pełna zwrotów i zawirowań, które budzą w czytelniku całą gamę uczuć. Z jednej strony obserwujemy bowiem działania Rose, która pragnie odnaleźć pewną zaginioną osobę, na nowo rozbudzić ducha starego Dymitra oraz zwalczyć w sobie skutki używania mocy ducha a z drugiej życie toczące się na królewskim dworze i poczynania Lissy, które prowadzą do odkrycia prawdziwego mordercy.

Nie ukrywam, że dla mnie ważny był w tej historii wątek romantyczny między główną bohaterką, a jej nauczycielem Dymitrem. Z ogromna ulgą przyjęłam wydarzenia z tomu V i z radością przyjmowałam w tomie VI każdą informację o na nowo rodzących się uczuciach między tą dwójką. W prawdzie ze ściśniętym z żalu sercem, czytałam o Adrianie, który jest tutaj moim zdaniem jedną z najbardziej poszkodowanych osób, jednak nie wyobrażam sobie innego, romantycznego zakończenia dla Rose, niż to które opisała nam autorka.

Jak już wspomniałam na początku, jest mi ogromnie smutno. Rose to jedna z ulubionych bohaterek literackich, z którą momentami bardzo się utożsamiam, dlatego nie potrafię się pogodzić z faktem, że to już koniec jej przygód. Na szczęście Pani Mead dokładnie pozamykała wszystkie wątki tej historii i w mistrzowski sposób zakończyła tą niesamowitą przygodę. Nie mam tej książce nic do zarzucenia, ani w żaden sposób nie czuję się zawiedziona. Podsumowując:

Czy jestem zadowolona z ostatniej części? Tak.
Czy jestem zadowolona, że to ostatnia część? Zdecydowanie NIE.