Porzucenie recenzja

Po raz kolejny przyszło mi się zmierzyć z przeczytaniem literatury pięknej i po raz kolejny jestem zachwycona. Nie spodziewałam się, że opowieści tego gatunku mogą mnie aż tak zaciekawić, a ta książka tak głęboko trafiła do mojego wnętrza i tak zgrała się z moimi odczuciami, że jestem naprawdę pełna podziwu dla autorki.

„Porzucenie” to opowieść o kilkupokoleniowej rodzinie żydowskiej, która zderza się z brutalną rzeczywistością oraz przemocą w stosunku do Żydów. Książka jest przedstawiona z perspektywy kilku kobiet (każda z innego pokolenia) i ukazuje ich wewnętrzną pustkę, strach i osamotnienie. Katherine (najmłodsza z kobiet w rodzinie) podejmuje walkę o prawdę, chce sprzeciwić się wszechogarniającej ją pustce i samotności.

Książka ma formę powieści biograficznej. Nie wiedziałam, czy będzie mi się ją dobrze czytać, bo nie przepadam za tego typu opowieściami, ale już od pierwszych stron miała ona w sobie coś intrygującego. Początek historii był dla mnie ogromnie wciągający. Opisy wewnętrznych emocji ukrywanych przed światem, przeogromnego osamotnienia i smutku zrobiły na mnie wielkie wrażenie. Nasze życie jest krótkie, lecz jego ślady mogą pozostać na tym świecie nawet przez setki lat, zwłaszcza jeżeli naszym sercem zawładnęła samotność – jeden z wielu ważnych wątków poruszanych w książce.

Jedyne, co mnie w niej nudziło to często zbyt długie opisy, które zaczęły się później. Poza tym powieść nie miała w sobie nic, do czego mogłabym się przyczepić. Niestety, jeżeli nie jesteście zwolennikami literatury pięknej i nie lubicie zagłębiać się w przeżycia wewnętrzne oraz opisy rozmaitych uczuć, jakie odczuwają bohaterowie książek, to ta pozycja nie przypadnie Wam do gustu.

Jednak tak piękna i niesamowicie ważna opowieść powinna trafić, do jak największej liczby odbiorców. Mnie niesamowicie zachwyciła i ujęła za serce. Mam nadzieję, że dacie tej książce szansę, bo ona naprawdę na nią zasługuje.