Opowieści o nadziei recenzja

Z Autorką miałam już styczność podczas czytania ,,Tatuażysty z Auschwitz" oraz ,,Podróży Cilki". Obie książki bardzo mi się podobały i doprowadziły mnie do płaczu. 😢 I chociaż pojawiło się bardzo wiele informacji o tym, iż wydarzenia w tych lekturach były tylko fikcją literacką, to miały w sobie wiele emocji oraz opisy wydarzeń, które chwytały za serce ❤ Gdy widziałam zapowiedzi kolejnej nowości od Autorki czułam, że muszę ją mieć i przeczytać.
Ma bardzo chwytliwy tytuł oraz okładkę, która przyciąga spojrzenia. I to chyba, niestety, jedyne rzeczy, które mnie w niej urzekły.
Tak na nią czekałam, ale się rozczarowałam. Spodziewałam się kolejnej pięknej i chwytającej za serce historii, a dostałam książkę w formie reportażu. Reportażu, który zawiera wiele wspomnień Autorki z jej dzieciństwa, w tym rozmów z dziadkiem, który uwielbiał opowiadać przeróżne opowiastki, a także który był dla samej Heather dużym autorytetem. Autorka porusza również w niej wątek swojej nikłej i trudnej relacji z matką, powody ucieczki z domu oraz codzienne życie w małej wsi w Nowej Zelandii, gdzie mieszkała z rodziną.
Oprócz tego są także wspomnienia związane z Lalem, czyli tytułowym Tatuażystą, ich rozmowy, budowanie wzajemnego zaufania oraz przyjaźni. Przykazem Autorki, który zawarła w książce, ewidentnie wybijającym się na pierwszy plan jest umiejętność słuchania drugiego człowieka. To, jakie niesie się z tego wartości. Oraz, jak ważne jest to, by dokładnie wsłuchiwać w historie i słowa osób, z naszego otoczenia.
Przez cały czas, podczas czytania ,,Opowieści o nadziei" nie mogłam pozbyć się wrażenia, że ta książka pisana jest na siłę, jako podtrzymanie sławy po napisaniu historii Tatuażysty oraz Cilki. Wydanie tej lektury zapewne w jakiś sposób ją podtrzymało i chociaż książka jest bardzo osobista to do mnie nie przemówiła. A szkoda, ponieważ poprzednie propozycje Autorki były wspaniałe. I tak pozostał lekki niesmak oraz zawód. A także ulga, że mam już ją za sobą, ponieważ strasznie się przy niej namęczyłam.